آنها که راوی زخم‌ها شدند
ادمین 6
سیما زعفرانچی- خبرنیوز/ امروز 17 مرداد و روز خبرنگار است. روز دست به قلم‌هایی که در هر شرایطی صدایشان را در قلمشان جاری کردند، واقعیت‌ها را انعکاس دادند، به این امید که شنیده شوند تا شاید دادی بستانند و یا دردی را از کسی در جایی دوا کنند.
روز آنهایی که با خبرهای خوش، خوشحال شدند و با خبرهای ناگوار اشک ریختند. آنهایی که در دل سختی‌ها و دردها می‌روند و می‌نویسند از آنچه می‌بینند و می‌شنوند، ولی حاصل کارشان آنچنان که باید دیده نمی‌شود؛ یا متهم می‌شوند به سیاه نمایی و مخابره اخبار ناراحت کننده و یا با خط قرمزها مواجه شده و نوشته‌هایشان را خط می‌زنند و یا در بهترین حالت با این منطق که "پیگیری مدام اخبار برای روح و روانمان مضر است"، نادیده گرفته می‌شوند.
هیچ کس نمی‌بیند خبرنگارانی را که برای اینکه از دردها و مشکلات بگویند، به عمق درد می‌روند؛ با سختی‌ها، بدرفتاری‌ها و تهمت‌ها رو به رو می‌شوند، گاهی در این مسیر سقوط می‌کنند؛ هواپیمایشان از آسمان به زمین می‌افتد، اتوبوسشان از زمین به قعر دره می‌رود و آنگاه خود، دردی می‌شوند که بر دل فرو می‌نشیند و چند روزی در صدر خبرها دیده می‌شوند و بعد باز از خاطر محو می‌شوند.
سریال "بدون شرح" در اوایل دهه هشتاد را یادتان هست؟ برخی از خبرنگاران امروزی با دیدن همان سریال به فضای مطبوعات و خبرنگاری علاقه‌مند شدند و پا به این عرصه گذاشتند. آن سریال را به عنوان محتوای طنز نگاه می‌کردیم و می‌خندیدیم اما واقعیت این است که شرایط موجود حتی پس از 20 سال خیلی متفاوت‌تر از آن سریال نیست. امروزه روزنامه‌ها و خبرگزاری‌ها همچنان به کشتی‌هایی می‌مانند که عن قریب در حال غرق شدن هستند و خبرنگاران باید با قدرت پارو بزنند و وقتی تقاضای امکانات، تجهیزات و حمایت می‌کنند با پاسخ‌های متنوعی رو به رو می‌شوند که مفهوم بیشتر آنها مصداق همان جمله معروف آقای کاووسی است: "دیجیتالم کجا بود؟!"
به هرحال گرامی باد روز خبرنگار به اهالی خبر، به راویان دردها و مشکلات، به آنها که سهمشان از این روز پیام‌های تبریک ادبی، عکس یادگاری و اگر خوش شانس باشند بسته اینترنتی رایگان است و فردای آن باز روز از نو روزی از نو!
