شاید تعجبی نداشته باشد که زمانی که پژوهشگران قصد داشتند مرز‌های پرینت سعه بعدی را پشت سر بگذارند تلاش شان برای درست کردن چیز کیک موفقیتی فوری به همراه نداشت. آزمایش اول به اندازه کافی خوب شروع شد، اما همان طور که چاپگر به تدریج دسر را ساخت و یک لایه و سپس لایه بعدی را ریخت تجربه موفقیت کاملی نداشت.

علیرغم ناکامی اولیه که در گزارش تحقیقاتی روز سه شنبه به تفصیل شرح داده شد مهندسان دانشگاه کلمبیا بر روی این کار فشار آوردند و به زودی چاپگر را مجبور ساختند پودینگ‌هایی را بفشارد که قابل تشخیص اگر نگوییم کاملا غیرقابل مقاومت بودند. هدف این پروژه نشان دادن آن بود که چاپ سه بعدی فناوری‌ای که اغلب برای مدل‌ها و قطعات ماشین‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرد با تبدیل کارتریج‌های خمیر و پودر غذا به وعده‌های غذایی خوراکی از ظرفیت بالقوه ایجاد انقلاب در آشپزخانه برخوردار است.

"جاناتان بلوتینگر" مهندس آزمایشگاه ماشین‌های خلاقانه کلمبیا در نیویورک می‌گوید:"چیز کیک بهترین چیزی است که می‌توانیم در حال حاضر به نمایش بگذاریم، اما چاپگر می‌تواند کار‌های بسیار بیش تری انجام دهد. ما می‌توانیم مرغ، گوشت گاو، سبزیجات و پنیر را چاپ کنیم. هر چیزی که بتوان آن را به خمیر، مایع یا پودر تبدیل کرد".

بلوتینگر معتقد است که غذای چاپی در راه است و نتیجه طبیعی نرم افزاری است که با دنیای قدیمی و آنالوگ اجاق ها، بخارپز‌ها و ماهیتابه‌ها روبرو می‌شود.

او می‌گوید:" من فکر می‌کنم این یک امر اجتناب ناپذیر است. هنگامی که نرم افزار یک صنعت را لمس می‌کند ما به گذشته نگاه نمی‌کنیم و آن را به روشی به جلو می‌برد که هرگز فکر نمی‌کردیم ممکن باشد. این واقعا برای غذا هنوز رخ نداده است. چشم انداز این است که یک چاپگر غذا با یک اجاق لیزری ترکیب شده باشد که می‌تواند نوعی لوازم آشپزخانه یک مرحله‌ای باشد. این سرآشپز دیجیتال شخصی شماست".

پژوهشگران بررسی کننده این پژوهش با انتشار مقاله‌ای در مجله npj Science of Food یک چاپگر سه بعدی را توصیف کردند که قادر به ساخت محصولات خوراکی از هفت ماده مختلف است. برای چیز کیک که ۳۰ دقیقه به طول انجامید تا بیرون بیاید این به معنای خمیر بیسکویت، کره بادام زمینی، مربای توت فرنگی، نوتلا، پوره موز، گیلاس و فراستینگ (به خامه یا کرم روی کیک می‌گویند) بود.

پس از پنج بار تلاش ناموفق برای چاپ دسر پژوهشگران در شکل و ضخامت مناسب لایه‌های مختلف تغییر ایجاد کردند تا کیک از بین نرود. "بلوتینگر" می‌گوید:"مطمئنا طعم کیک چیزی بود که پیش‌تر امتحان نکرده بودم. من بیش‌تر از آن لذت بردم، اما این یک ترکیب معمول نیست. ما سرآشپز میشلن نیستیم".

در هر مقیاسی از تولیدکنندگان مواد غذایی گرفته تا رستوران‌ها و خانه‌ها چاپگر‌های سه بعدی ممکن است گام بعدی در اتوماسیون (خودکارسازی فعالیت ها) باشند و افراد بیش تری را از فرآیند آماده سازی حذف کند. بلوتینگر هم چنین این فناوری را راهی برای انسان‌ها می‌داند تا کالری و مواد مغذی خود را ردیابی کنند و خلاقیت درونی شان را با طرح‌های جدید رادیکال برای غذا‌هایی که به صورت فایل‌های دیجیتال در رسانه‌های اجتماعی به اشتراک گذاشته می‌شوند رها سازند.

با این وجود، "اندرو فینبرگ" استاد فلسفه فناوری در دانشگاه سایمون فریزر در ونکوور متعجب است که آیا مواد غذایی چاپی ممکن است مانند سِگوی عمل حمل‌کننده شخصی که قرار بود شهر را متحول کند، اما در نهایت به کارگران در انبار‌های وسیع خدمت کرد عمل کند یا خیر.

او می‌گوید:"ممکن است در رستوران‌ها و کافه تریا‌هایی که بارگذاری مواد و برنامه‌های نرم افزاری می‌توانند در ساعات شلوغ انجام شوند مفیدتر باشد. مشتریان از جنبه غیر طبیعی فرآیند که کاربران خانگی را آزار می‌دهد بی اطلاع هستند. من چندان مشتاق غذایی درست شده از طریق چاپگر سه بعدی نیستم".

هم چنین متخصصان تعذیه نگران هستند که فناوری چاپ سه بعدی محصولات غذایی باعث شود تا مواد مغذی سالم تری مانند فیبر و بافت سلولی در میوه‌ها و سبزیجات از بین بروند تا چاپ محصول غذایی آسان‌تر شود و این امر منجر به کاهش ریز مغذی‌هایی مانند ویتامین‌ها و مواد معدنی می‌شود. با این وجود، او معتقد است که این فناوری جایگاه خود را پیدا خواهد کرد.