جامعه ای که از زمین طبیعی رشد می کند، با ساختارهای سایه دار، فضاهای سبز مشترک، تراس ها و پاسیو، فضاهای مشترک برای اجتماع، و خیابان های نیمه باز سایه دار.
آشپزخانه یک فضای نیمه اشتراکی است. بخشی در فضای داخلی و بخشی در فضای باز، برای پخت و پز و غذا خوردن جمعی، در مجاورت حیاط رو به آسمان با پوشش گیاهی و یک باغ آشپزخانه برای رشد و کمپوست کردن، آماده می شود.
WombHome یک جامعه چند نسلی است که در آن بزرگان و جوانان از یکدیگر یاد می گیرند و از یکدیگر حمایت می کنند. شکل ارگانیک فضای غار را می توان از طریق نورگیر خورشید پذیر مشاهده کرد.

عنوان طرح: آینده همزیستی: WombHome؛ استعمار زدایی از طبیعت
طراح: تکبیر فاطمیا و عبیر فاطیما
سناریو: آینده همزیستی
محدوده: جامعه کوچک
منطقه: خاورمیانه

اطلاعات پروژه:
 ملاحظات سناریویی:
WombHome به عنوان نقطه مقابل جوامع سرمایه داری و رقابتی، جامعه ای از انسان ها و طبیعت است که با همدلی و شفقت در کنار هم زندگی می کنند و شکوفا می شوند. فضاسازی برگرفته از اشکال ارگانیک و منحنی غارها می باشد. این مفهوم به جای مسکن به عنوان پیوستی که فقط به انسان ها خدمت می کند – مستقل و جدا از یکدیگر – محله ای روان با فضاها و امکانات مشترک را پیشنهاد می کند. WombHome حس غرور و مالکیت مشترک را به انسان و طبیعت همزیست القا می کند.

 ملاحظات منطقه ای:
در اوایل سال ۲۰۲۳، جنوب شرق اروپا و خاورمیانه توسط یک رشته زمین لرزه ویران شد که شهرها را به انبوهی از آوار تبدیل کرد. عمر بهره بردای تا ویرانی ساختمان های بتنی مشهود بود. تحقیقات مداوم ما در زمینه معماری قابل بازیافت و زباله های ساختمانی ما را به پیشنهاد آینده معماری مسکونی باستانی سوق داد: غار نشینی. خانه های آینده با الهام از خانه های غارنشینی در کاپادوکیه در دوران پیش از تاریخ، در زمین های طبیعی و صخره ها فرو می روند و با تطبیق با طبیعت و فرم بنای طبیعی، به آرامی روی زمین قرار می گیرند.

ملاحظات طراحی بازآفرینی:
به جای سیستم های ساخت و ساز مصنوعی که قابل بازیافت، تجدید یا بازسازی نیستند، WombHome خواستار کنده کاری با حداقل مداخله از فضا در سیستم های ساختاری طبیعی، مانند غارها است. اینها فضا، سرپناه و ایمنی را بدون مصرف انرژی اضافی، ایجاد گازهای گلخانه ای مضر یا زباله های ساختمانی فراهم می کنند. WombHome به طور طبیعی خنک و تهویه می شود، نور زیادی را به داخل می دهد و فضاهای نیمه باز و حیاط هایی را برای رشد گیاهان طبیعی ایجاد می کند. اینها خانه های کم انرژی، کم مصرف، کم تعمیر و نگهداری و کم تکنولوژی هستند.

تجربه شخصی:
ما معتقدیم که از محدودیت های بزرگ، خلاقیت بیشتر می آید. قبلاً به ما سفارش داده شده بود که مدرسه ای را در کنار یک صخره در داخل یک قلعه سنگی ۸۰۰ ساله در هند طراحی کنیم. ما تصمیم گرفتیم بدون ایجاد اختلال در محیط طبیعی یا تغییر زمین موجود از سنگ ورق، بسازیم. سنگ به تکیه گاه سازه ای مدرسه تبدیل شد و طراحی فرم ساختمان را شکل داد. در طول این فرآیند، اهمیت بافت طبیعی موجود و اینکه چگونه می تواند به معماری ارزش و زیبایی بیافزاید، آموختیم. معماران باید با طبیعت و در پاسخ به طبیعت بسازند.

چرا این آینده مطلوب است؟
بشریت در حال افزودن به زمین و تولید زباله است که ما نمی توانیم با آن مقابله کنیم. صنعت ساخت و ساز مقادیر زیادی زباله های ساختمانی غیرقابل بازیافت، غیرقابل استفاده مجدد و غیر قابل تجزیه زیستی تولید کرده است. فرآیندهای ساخت و ساز متعارف نیاز به انرژی دارند و کربن عظیمی تولید و منتشر می کنند. در زمان های اخیر کیفیت ساخت و ساز بدتر شده و در نتیجه عمر ساختمان ها کاهش یافته است. ما یک روند ملایم سکونت را پیشنهاد می کنیم. نه یک اشغال و تحمیل بر روی زمین، بلکه یک همسان سازی و همکاری. در آینده به جای زیر آب یا فضای بیرونی، در داخل زمین است که می توانیم به آن پناه ببریم.

روند طراحی:
نقطه شروع تنها تصویری از خانه های غارنشین کاپادوکیه بود. هدف این بود که خانه و جامعه ای را تصور کنیم که با کمترین مداخله به آرامی روی زمین قرار گیرد. محل شناسایی شده یک غار خیالی بود. فرم ارگانیک فضاهای درون و اطراف آن را هدایت می کند. در یک طراحی مولد و فرآیند فرم یابی، دستورات متنی صرفاً به عنوان راهنما برای شکل دادن به معماری عمل کردند. فضاهای تخیلی با حفظ اصول یکپارچه دست نخورده توصیف شدند: نور خورشید، فضای سبز، حداقل بهم ریختگی، زیبایی شناسی طبیعی. ایجاد فضاهای خصوصی و خانوادگی داخلی و فضاهای مشترک، کامل با انسان هایی که در این فضاها زندگی می کنند، مهم بود.

ابزارهای هوش مصنوعی استفاده شده:   Midjourney، ChatGPT

بیانیه هیئت ژوری:
| تیم فو (طراح در معماران زاها حدید)|:
کیفیت تصویر بسیار بالا و از نظر بصری خیره کننده است. معماری روابط فضایی پیچیده ای را نشان می دهد و یک موضع برنامه ای را نسبت به زندگی مشترک نشان می دهد. فضای داخلی متعدد پیکربندی ها و شیوه های مختلف زندگی را به نمایش می گذارد. سیستم مواد و فرم از معماری سنتی که می بینیم جدا می شود.