کانسپت موزه هنر دبی
شهرهای معاصر در پی یافتن راه حلی برای حل معضلات ترافیکی خود، بخش عظیمی از پهنه پیاده روها را به تصاحب اتوموبیل ها در آورده اند که نتیجه آن، محو شدن فضاهایی به عنوان محور پیاده رو در میان ساختمان های بلند و خیابان های تحت سلطه اتوموبیل هاست. حال سوال اینجاست که آیا معماری می تواند امکان پیمایش را به شهرها بازگردانده و قدمی در راستای پس گرفتن سهم شهروندان پیاده از شهرهای معاصر بردارد؟ پروژه موزه هنر دبی راه حلی معمارانه برای بازگرداندن شهروندان پیاده به سطح شهر و طراحی برای آنان است که می تواند اولین قدم را در راستای تبدیل ابرشهری هم چون دبی، به شهری مناسب تمام شهروندان بردارد.
Admin1
با انتخاب پارک برج به عنوان سایت پروژه، در همسایگی برج خلیفه، آبنما و دبی مال، موزه هنر دبی در یکی از مهم ترین مراکز شهری، که هم از لحاظ حضور مردم و توریست، حائز اهمیت است و هم یکی از معدود مکان هایی در سراسر شهر است که به شهروندان اجازه تجربه فضایی جمعی را می دهد، طراحی شده است.
هدایت پیاده روها از محوطه برج پارک به سمت ساختمان موزه از طریق یک شبکه دسترسی تامین شده است که از میان فضاهای کاربردی پارک و در پاسخ به عملکردهای آنها (هم چون بازارچه های فصلی و نمایشگاه های کوچک، اجرای پرفورمنس ها و رویداد های فرهنگی و هنری) عبور می کند و با تجربه هر کدام از آنها در نهایت به رمپی منتهی می شود که ورودی اصلی ساختمان موزه را تعریف می کند.
رمپ پیش از رسیدن به ورودی ساختمان، تا ارتفاع ۵ متر از سطح کف زمین پارک بالاتر می رود تا از پارک به فضای نیمه شفاف بیرونی و سپس فضاهای داخلی موزه برسد؛ اما جهت حفظ ارزش مسیرهای پیاده روی و جلوگیری از مسدود شدن آنها در زیر رمپ نیز مسیرهایی در جهت عمود بر رمپ، برای آمدوشد و مکث در سایه تعبیه شده است.
با ورود به حریم ساختمان، با غشایی نیمه شفاف روبه رو می شویم که در فرم و سایه های حجمی خود کاملا نمایش گر انحناها و لایه های متوالی هسته اصلی ساختمان است و به نوعی پیش درآمدی بر ساختمان اصلی محسوب می شود که با تاثیر از فرم ها و انحناهای آن، فضایی فرآهم می کند که می تواند پذیرای تجمعات هنری و فرهنگی، بیرون از هسته اصلی ساختمان موزه باشد.
این فضا به شکل لایه ای جهت فیلتر کردن اقلیم گرم و طاقت فرسای دبی، نقشی موثر ایفا می کند و از طرفی جریان زندگی با ورود به ساختمان موزه به یک باره قطع نمی شود و امتداد پیدا می کند؛ هاله ای از جریان زندگی در فضای داخلی موزه از بیرون ساختمان، و جنب وجوش فضای بیرونی از داخل غشای بیرونی ساختمان، قابل رویت باقی می ماند.
با ورود به هسته اصلی موزه، دسترسی های عمودی (آسانسور) مراجعین را مستقیم به بالاترین طبقه ساختمان برده و از آنجا با حرکت تدریجی بر روی رمپ مرکزی، از فضای گالری ها و آثار هنری دیدن کرده و سپس به طبقه همکف، یعنی لابی مرکزی بازمی گردند.
موزه هنر دبی آغازگر مسیری است که در آن انسان و حضور او در فضای شهری مهم تلقی شده و نحوه تعامل او با ساختمان، فضاهای باز و بسته و دیگر شهروندان، نقشی تعیین کننده در برنامه ریزی و طراحی شهری آینده دبی ایفا می کند.
مشخصات طرح:
• طراح: دفتر معماری کالبد با همکاری امیرعلی گروسیان (مجسمه ساز)
• معمار اصلی: محمد رحیمی زاده
• مدیر هنری: امیرعلی گروسیان
• معمار: شقایق نعمتی
• انیمیشن: محسن مرادی
• تیم طراحی: نکیسا منتظری، زهرا توسلی
• طراحی داخلی: غزاله اسکندری
• ویژوال: زیبا باغبان
• تحقیق و توسعه: پگاه سامعی، پردیس احمدی
