تبدیل معماری به ابزاری برای بهبود سیاره در دوسالانه ونیز
پیکوپلانکتونیک‌ها، غرفه کانادا را در دوسالانه ونیز ۲۰۲۵ به یک آزمایشگاه زنده تبدیل کرد. این نمایشگاه که تا بیست‌وسوم نوامبر ۲۰۲۵ برقرار است، هم‌زمان یک چالش و یک فراخوان برای آینده ساخت‌وساز محسوب می‌شود.
Admin1
کانادا به‌عنوان بخشی از دوسالانه معماری ونیز ۲۰۲۵، پیکوپلانکتونیک را ارائه داد؛ یک اثر هنری زنده چاپ سه‌بعدی که شامل سیانوباکتری‌هاست و نخستین اثر جهانی در تقاطع معماری، بیوتکنولوژی و هنر را در معرض نمایش می‌گذارد. این چیدمان، غرفه کانادا را به یک میکرواکوسیستم آبی تبدیل کرد که در آن سازه‌های معماری رشد می‌کنند، تکامل می‌یابند و به‌طور طبیعی تجزیه می‌شوند.
دوسالانه ونیز ۲۰۲۵ به‌طور ویژه‌ای برای ایجاد تعادل صحیح رطوبت، نور و گرما تطبیق داده شده است تا سیانوباکتری‌های درون سازه‌ها بتوانند رشد و تکامل پیدا کنند. در طول این نمایشگاه متولیان محیط زیست با تاکید بر اهمیت مراقبت و مدیریت به‌عنوان بخشی از عمل معماری، از محیط زیست محافظت خواهند کرد.
پیکوپلانکتونیک، آینده معماری احیاکننده جهان
پیکوپلانکتونیک که بر اساس اصول معماری احیاکننده طراحی شده است، نه‌تنها یک شیء ساخته‌شده بشری، بلکه یک ارگانیسم تنفسی است که در تعامل با محیط خود، تأمل عمیقی را در مورد آینده بالقوه محیط‌های ساخته‌شده برمی‌انگیزد. این اثر محصول چهار سال تحقیق تجربی است که با همکاری دانشمندان، مهندسان مواد و متخصصان رباتیک تیم‌هایی از مؤسسه فناوری فدرال زوریخ توسعه پیدا کرده و نتیجه آن مجموعه‌ای از سازه‌های معماری چاپ سه‌بعدی بوده است که با سیانوباکتری‌های زنده پر شده‌اند. این ارگانیسم‌های کوچک، باستانی و ضروری برای اکسیژن‌رسانی به زمین، از قابلیت جداسازی دی‌اکسید کربن برخوردارند و به‌طور اساسی معماری را به ابزاری برای بهبود سیاره تبدیل می‌کنند.
این اقدام کانادا پاسخی آشکار به وضعیت اضطراری آب‌وهوا به‌شمار می‌رود و بسیار فراتر از یک نوآوری فنی است. پیکوپلانکتونیک امکان ایجاد یک رابطه مشارکتی بین انسان‌ها و سیستم‌های زنده را بررسی می‌کند و آینده‌ای را متصور می‌شود که در آن ساخت‌وساز معنای مشارکت و بازسازی می‌دهد. این طرح بازنگری اساسی در مورد نحوه ساخت بناها و هدف آن‌ها را پیشنهاد می‌دهد.
این سازه‌ها که ابتدا در آزمایشگاه‌های مؤسسه فناوری فدرال زوریخ با استفاده از یک پلتفرم پیشگام در ساخت زیستی ساخته شدند، در حال حاضر بزرگترین مجموعه‌های مواد زنده‌ای هستند که در مقیاس معماری چاپ شده‌اند و بازدیدکنندگان از غرفه کانادا با این نمونه‌های اولیه زنده در محیطی با دقت کالیبره‌شده بازدید خواهند کرد.
پیکوپلانکتونیک‌ها منطق استخراجی فعلی معماری را زیر سوال می‌برد و آینده‌ای از طراحی را متصور می‌شود که توسط زیست‌شناسی، بوم‌شناسی و کنش و واکنش هدایت می‌شود. این سازه‌ها، اثبات ملموس و قابل مشاهده‌ای از مفهوم سیستم‌های ساختمانی احیاکننده و سیستم‌هایی را ارائه می‌دهد که وابستگی متقابل بوم‌شناختی را بر بقای منزوی انسان اولویت می‌دهند.
