سازه‌های دیدنی جهان از گذشته تا امروز
سازه‌های دیدنی جهان از زمان بنا شدن به دست سازندگان تا رسیدن به دنیای امروز مسیری طولانی پیموده و در زمان کشف شدن پس از سالیان طولانی، چهره امروزی خود را نداشته‌اند.
ADMINN
جهان و معروف‌ترین مناظر، جاذبه‌ها و اماکن دیدنی آن به‌طور دائم در حال تغییر به‌سمت بهتر یا بدتر شدن هستند. در ادامه با تغییرات تعدادی از سازه‌های معروف جهان آشنا می‌شویم.
قنات والنس، استانبول، ترکیه
قنات والنس در استانبول به‌عنوان یکی از بزرگترین دستاوردهای مهندسی هیدرولیک دوران باستان، بخشی از یک سیستم پیچیده بود که آب را از شمال شهر در امتداد ۲۵۰ کیلومتر کانال‌های آب و از طریق ۳۰ پل به بیش از ۱۰۰ آب‌انبار در شهر می‌برد. این قنات بارها در دوره بیزانس و عثمانی تعمیر و بازسازی شد و به‌مدت ۱۴۰۰ سال، تا قرن هجدهم، آب به این شهر رساند. در قرن بیستم محدوده شهر استانبول تا قنات و فراتر از آن گسترش پیدا کرد و در سال ۱۹۵۳ بلوار آتاتورک برای اتصال این منطقه به سایر بخش‌های شهر با خطوطی ساخته شد که از طاق‌های آهکی قنات عبور می‌کردند.
ابوالهول بزرگ جیزه، مصر
مجسمه ابوالهول جیزه با حدود ۷۳ متر طول و ۲۰ متر ارتفاع یکی از مشهورترین و قدیمی‌ترین بناهای دیدنی جهان است که حدود ۴۵۰۰ سال پیش ساخته، اما پس از سقوط فراعنه، تا حد زیادی در زمان گم و برای قرن‌ها تا شانه‌هایش مدفون شد. در اواخر دهه ۱۹۳۰ سرانجام این مجسمه به‌طور کامل از شن خارج و در سال ۱۹۸۹ یک کمیته ابوالهول برای نظارت بر بازسازی و نگهداری آن تأسیس شد. ابوالهول امروز با افتخار و به‌طور کامل در معرض دید است و در مقابل اهرام جیزه قرار دارد.
دروازه هند، دهلی‌نو، هند
بنای یادبود ماسه سنگی با ارتفاع ۴۲ متر که در انتهای شرقی راجپات در دهلی‌نو قرار دارد و به‌عنوان طاق پیروزی هند توصیف می‌شود، به‌عنوان یادبود ۷۴ هزار و ۱۸۷ سرباز ارتش هند ساخته شد که بین سال‌های ۱۹۱۴ تا ۱۹۲۱ در جنگ جهانی اول جان باختند. معمار انگلیسی آن از گنجاندن نقوش آسیایی در طراحی خود امتناع کرد، زیرا احساس می‌کرد که از سادگی خطوط کلاسیک آن می‌کاهد. این بنای تاریخی تغییر نکرده، اما کیفیت هوای پایتخت هند تغییر کرده است و این دروازه هندی همواره زیر پوشش غلیظی از دود دیده می‌شود.
انگکور وات، سیم‌ریپ، کامبوج
انگکور وات، در شمال غربی کامبوج، بزرگترین ساختمان مذهبی در جهان و بیان نهایی نبوغ معماری خمر است که در ابتدا به‌عنوان یک مجموعه معبد هندو در نیمه اول قرن دوازدهم ساخته و مدت کوتاهی پس از آن به محل عبادت بودایی‌ها تبدیل شد. این مکان بیشتر قرن بیستم را بدون بازدیدکننده و ناشناخته سپری کرد، اما زمانی که صلح فرا رسید و این مکان توسط یونسکو در سال ۱۹۹۲ تعیین شد، تلاش‌ها برای بازسازی آن افزایش پیدا کرد و تنها در هفت ماه اول سال ۲۰۲۳ بیش از ۲.۶۴ میلیون نفر از این سایت بازدید کردند.
میدان تایمز، نیویورک، آمریکا
میدان تایمز تا حدود سال ۱۹۰۰ میدان لانگکر (Longacre) نامیده می‌شد و در بیشتر قرن نوزدهم به‌عنوان مرکز صنعت کالسکه اسب نیویورک، همچنین مکانی بود که بورس اسب آمریکا در آن اداره می‌شد، اما زمانی که برنامه‌هایی برای ساخت ایستگاه مترو در آن پدیدار شد و نیویورک تایمز در سال ۱۹۰۴ به ساختمانی نقل مکان کرد که اکنون با نام میدان تایمز شناخته می‌شود، نام و شخصیت منطقه نیز شروع به تغییر کرد. از آن زمان، میدان تایمز به‌طور چشمگیری رشد کرد و به مرکزی برای تئاتر، سالن‌ها و هتل‌های مجلل تبدیل شد. این میدان از رکود بزرگ و دو جنگ جهانی جان سالم به در برده است و همچنان بازدیدکنندگان بسیاری را از سراسر آمریکا و جهان به خود جذب می‌کند، همچنین محل گردهمایی نیویورکی‌ها برای آغاز سال نو است.
استون‌هنج، انگلستان
تصور می‌شود که قدمت استون‌هنج به ۴۵۰۰ سال قبل بازمی‌گردد و در طول قرن‌های بعد تغییرات بسیار کمی داشته است. تغییرات سال ۱۹۰۱ در جریان یک پروژه حفاری و مرمت برجسته با استفاده از تکنیک‌هایی ژاپنی، این بنای نوسنگی و پیچیدگی معماری استون‌هنج را حتی شگفت‌انگیزتر کرد. این بنا بدون تغییر باقی مانده است، اما بشر هنوز درکی از تاریخ و هدف آن ندارد. با حفاری‌های اخیر آثاری از جمله شاخ گوزن، سفال و محل دفن در آن پیدا شده است. باستان‌شناسان اکنون بر این باورند که این بنای تاریخی قبل از انتقال به مکان فعلی خود در دشت سالزبری ولز ساخته شده است.
طاق پیروزی، پاریس، فرانسه
وحشت و ویرانی جنگ همیشه تأثیر وحشتناکی بر مردم و مکان‌ها داشته است. طاق پیروزی پاریس و مناطق مجاور آن در سال ۱۸۷۱ نزدیک به پایان محاصره پاریس در جنگ فرانسه و پروس مملو از ابزار جنگی و ویرانی بود. امروزه این خیابان پر درخت یکی از شلوغ‌ترین بخش‌های پاریس است و هیچ نشان آسیبی از چالش‌های گذشته در طول محاصره ویرانگر یا بمباران‌های دو جنگ جهانی اول و دوم ندارد.
تیکال، گواتمالا
تیکال مجموعه‌ای از ویرانه‌های مایا در اعماق جنگل‌های بارانی شمال گواتمالا است که قدمت آن به ۳۰۰ سال قبل از میلاد می‌رسد. این شهر یکی از مهم‌ترین شهرهای امپراتوری مایاها بود تا اینکه جنگ، خشکسالی و نابودی محصولات به زوال آن منجر شد. پس از آن جنگل زمین‌های از دست‌رفته‌اش را در طول زمان بازپس‌گیری کرد و بقایای تیکال به‌طور کلی در حال از دست رفتن بود، تا اینکه در طول دهه ۱۸۸۰ یک کاشف بریتانیایی نقشه‌برداری و حفاری این سایت را آغاز و بقایای نفس‌گیر این شهر مدفون‌شده در پوشش‌های گیاهی را بازیابی کرد.
ایستگاه مرکزی میشیگان، دیترویت، آمریکا
ایستگاه راه‌آهن میشیگان، نمادی از ظهور باشکوه و سقوط تماشایی شهر دیترویت آمریکاست. به مدت ۷۵ سال در تالار مرمر بزرگ و زیر سقف‌های طاق‌دار ۱۶ متری آن، صدای شهری در حال حرکت طنین‌انداز می‌شد. آخرین قطار در پنجم ژانویه ۱۹۸۸ حرکت کرد و پس از آن این ایستگاه مقر خرابکاران و دزدها شد.
بااین‌حال همچون دیترویت، ایستگاه مرکزی میشیگان همچون ققنوس از خاکستر بلند شد تا این بار به‌عنوان مقر تیم خودروهای خودران شرکت فورد موتور، مسئول توسعه، آزمایش و راه‌اندازی راه‌حل‌های جدید حمل‌ونقل شهری باشد. فورد این سایت را در سال ۲۰۱۸ خریداری و شش سال گذشته را صرف بازسازی ساختمان آن کرد. این تیم از پرینت سه‌بعدی استفاده کرد تا قطعات گمشده‌ای که پیش از این ساختمان را تزئین کرده بودند بازسازی کند و آن را به شکوه سابق خود بازگرداند.
آسیاب آرد بالتیک، گیتسهد، انگلستان
این آسیاب غول‌پیکر که در سال ۱۹۵۰ ساخته شد، برای چندین دهه بر کرانه جنوبی رودخانه تاین در گیتسهد در شمال شرقی انگلستان تسلط داشت، اما تعطیل شد و برای ۲۰ سال بدون استفاده ماند. سپس در سال ۱۹۹۸ توسعه پیدا کرد و در سال ۲۰۰۲ به یک گالری هنر مدرن جدید به نام مرکز هنرهای معاصر بالتیک تبدیل شد.
ایستگاه مرکزی برلین، آلمان
ایستگاه مرکزی برلین در سال ۱۸۷۱ به سبک نئو رنسانس فرانسوی ساخته شد که در آن زمان بسیار محبوب بود و به‌عنوان کاخی در میان ایستگاه‌ها شناخته شد. در سال ۱۸۸۲ یک ایستگاه تبادل کوچک‌تر در کنار آن ساخته شد تا رابطی میان خطوط جدید باشد، اما ایستگاه اصلی در طول جنگ جهانی دوم به‌شدت آسیب دید و تخریب شد.
پس از اتحاد مجدد آلمان، تصمیم بر این شد که یک مرکز حمل‌ونقل مرکزی جدید برای شهر ایجاد شود، بنابراین در سال ۱۹۹۲، ایستگاه دوم نیز تخریب و جایگزین ایستگاه اصلی شیشه‌ای برلین شد که یکی از دیدنی‌ترین پروژه‌های معماری در پایتخت تازه متحدشده و بزرگترین و مدرن‌ترین ایستگاه اتصال در اروپا بود که سیستم پیچیده‌ای از دهانه‌های بزرگ و سقف‌های بلند آن، امکان رسیدن نور طبیعی حتی به پایین‌ترین مسیرها را نیز فراهم می‌کند.
