در ناپل همه منتظر شروع جشن قهرمانی اسکودتوی سوم هستند و دیگو مارادونا، پسر شهر، از بالا رژه قهرمانی را تماشا خواهد کرد. 
سفر در کوچه‌ها و میدان‌های ناپولی، از گل‌های مقابل دیوارنگاره معروف دیگو تا نشان‌های روی پیراهن مغازه‌دارها، همه‌چیز آماده جشن قهرمانی است و گردشگران نیز خود را با ساعت شهر تنظیم می‌کنند.
ببین دیگو، ببین شهر چقدر زیباست. مهمانی با تو شروع می‌شود، زیرا همه چیز با تو آغاز شد. راهپیمایی پیروزی می‌تواند حدود ساعت 17 امروز (به وقت محلی) آغاز شود، اما دیروز مراسم شکرگزاری به طور خودجوش برگزار شد. همه برای خوشامدگویی به مارادونا صف می‌کشند، مراسمی که با ارادتی خاص انجام می‌شود؛ چرا که او ابرقهرمان اسطوره‌ای این شهر است.

در اواسط بعد از ظهر باران شروع به بارش می‌کند، اما در محله اسپانیایی‌ها قطرات آب به زمین نمی‌رسد، زیرا از نظر فیزیکی بین یک نفر و دیگری فاصله‌ای وجود ندارد. این شیرین‌ترین انتظار است؛ زیرا قهرمانی، چه امروز باشد چه نباشد، امری تضمین‌شده است. بیهوده نیست جشن‌های قهرمانی از حالا شروع شده است. از طرفی این زیباترین جایزه برای کسانی است که توانسته‌اند 33 سال به کلمه انتظار معنا ببخشند، بی‌آنکه بگذارند این اشتیاق بی‌نهایت زیاد، کم‌رنگ شود. در خیابان امانوئل دی دئو کوچه‌ای است که به جایی که همه آن را جایگاه دیگو مارادونا می‌شناسند، منتهی می‌شود. اینجا به سادگی نمی‌توانید عبور کنید. آنجا پس از دویست متر سربالایی وارد مکانی شاد، رنگارنگ و البته پر سر و صدا می‌شوید. گروه‌های کُر یکی پس از دیگری، سرودها یکی پس از دیگری؛ اینها زیباترین ساعت‌های روز هستند. اینجا انفجار جشن بزرگ قهرمانی پیش‌بینی می‌شود که در آن هرج و مرج شاید مانع از درک برخی از جنبه‌های شادی ناپلی شود.

گل رز و رنگ‌ها 

نجیب‌زاده‌ای حدوداً شصت ساله به نقاشی دیواری که به دیگو اختصاص داده شده نزدیک می‌شود. روی زمین، نزدیک دیوار نقاشی شده، فرشی از شال‌ها و تی‌شرت‌های بسیاری از تیم‌ها وجود دارد که فوتبال‌دوستان همه دنیا به پادشاه فوتبال ادای احترام می‌کنند. روی آن فرش، آقا با موهای سفید و چشمان خیس، با خجالت گل رز را می‌گذارد. گل‌های دیگری نیز وجود دارد و تصاویری از مردگان. توضیح اهمیتی که مارادونا برای این افراد دارد، غیرممکن است. آن نقاشی دیواری کلیسای سیستین هواداران ناپولی، در سال 1990 پس از قهرمانی دوم ساخته شد و عبادتگاهی عالی است. فراتر از نقاشی دیواری هنری طراحی شده توسط هنرمند خیابانی جوریت در پیاتزا مارادونا. دیروز کارهایی در آنجا در حال انجام بود، آنها رنگ‌های اثر و به ویژه نوشته را احیا می‌کردند. حتی نقاشی‌های دیواری خود را برای جشن اسکودتو زیبا می‌کنند، مانند هر خیابان، هر کوچه، هر میدان: سفید و آبی تمام شهر را تزئین کرده‌اند. در خیابان‌ها بچه‌ها ماسک‌های اوسیمن را می‌خرند، بزرگسالان در کافه نیلو توقف می‌کنند تا موهای مارادونا را تحسین کنند، موهای مارادونا، طبق روایت‌ها، از روی صندلی هواپیمایی که دیگو با آن در کنار صاحب کافه به ناپل سفر کرده بود، گرفته شده است.

یک داستان فوتبالی
گردشگران ایتالیایی یا خارجی که در مورد فوتبال می‌دانند، از شور و نشاط کسانی که این پیروزی را جشن می‌گیرند شگفت‌زده نمی‌شوند. از طرف دیگر، کسانی که بزرگی این رویداد را نادیده می‌گیرند، به سرعت به فضای جشن کشیده می‌شوند. پیشخدمت‌های رستوران تاریخی گامبرینوس در پیاتزا دل پلبیسیتو، از دیروز با افتخار روی کت سفید بی‌نظیر خود سپر اسکودتو را قرار داده است. ناپل زیباست و اصیل‌ترین چهره خود را به کسانی که تصمیم گرفته‌اند این مقطع را در اینجا بگذرانند ارائه می‌دهد. 

در هیچ هتلی اتاق خالی وجود ندارد. این داستان رستگاری اجتماعی نیست، این ورزش نیست که شهر را به بالا می‌کشاند. نه، این داستان فتح اسکودتو توسط یک تیم بسیار قدرتمند است: این فوتبال به خالص‌ترین شکلش است، عاری از شعارهایی که اغلب در گذشته، شاید به درستی، موفقیت‌های ناپولی را همراهی کرده است. اینجا هیچ انتقامی برای گرفتن وجود ندارد، هیچ معانی دیگری وجود ندارد. ما با یک شهر فوق العاده و یک تیم فوق العاده روبه‌رو هستیم.

جایگاه ویژه 
کنار دریا یک رژه بی‌پایان از تی‌شرت‌هاست، حتی اگر دمای هوا شما را به پوشیدن حداقل یک سوییشرت دعوت کند. بین شماره‌های 9 و 77 اوسیمن و کواراتسخلیا، تعداد زیادی پیراهن با شماره 10 مارادونا نیز دیده می‌شوند. دیگو پسر شهر و پدر تیم است، حتی تیمی که زمانی شکل گرفت که او فقط می‌تواند آن را از بالا تحسین کند. و امروز ساعت 17 نگاه هوادارانی که ورزشگاه و خیابان‌های شهر را پر خواهند کرد،  به سمت آسمان می‌رود. در محله اسپانیایی‌ها یک جایگاه ویژه وجود دارد که بالای آن یک بنر آویزان شده است: کاپیتان دی لورنزو، ویکتور اوسیمن و سایر بازیکنان دیگو مارادونا که در حال بلند کردن اسکودتوی سوم است را می‌بینند و در کنار او ماسیمو ترویسی، پینو دانیله، باد اسپنسر و ماریو مرولا لبخند می‌زنند. 

خوب است فکر کنیم که حتی در آن گوشه از آسمان رژه‌ای برای جشن گرفتن این موفقیت برگزار می‌شود. درک این نکته خوب است که در این شهر شادی فقط یک حالت ذهنی نیست، بلکه تقریباً شکل فیزیکی به خود می‌گیرد. پس چه امروز باشد چه چند روز دیگر، فرقی نمی‌کند. از آن لذت ببر ناپل، که فقط تو می‌توانی.