مهراد فردی جوان است که پویایی را در سادگی می بیند و در مقابل، پدر و مادر مهراد به دنبال آرامشند و آن را در جزییاتی جستجو می کنند که حس و حال گذشته را دارد. آنان خانه را گرم و پر جزئیات می بینند در حالیکه مهراد ساده و کاربردی می بیند.

خانه قدیمی، آپارتمانی حدودا ۳۳۰ متری است که با نما رومی طراحی شده است که به طرز عجیبی مملو از اضافات و پرتی است. هم در فرم و پلان و هم در جزئیات و تزیینات فراوان با سطوح بی معنی متضاد، دایره ها، مربع ها، گوشه های بی مصرف و حتی ستون های کاذب! در حدی که حذف این همه اضافات، خود تبدیل به فرآیندی نفس گیر و چندین مرتبه بازنگری در طراحی شد.

مهمترین باقیمانده های غیر قابل تغییر، ستون میان سالن، اختلاف سطح های ورودی و بخشی از آشپزخانه و سرویس های بهداشتی بود که به دلیل عبور داکت ها نمی شد از اساس جا به جایشان کرد. ایده اصلی از همینجا شروع شد که ستون وسط و اختلاف سطح را به گونه ای تغییر دهیم که گویی جعبه ای از کالبدی سفید است که آشپزخانه و ناهار خوری در مجاورت تراس را در خود جای داده است. فضایی سفید که درونش ترکیبی از ناهار خوری طوسی رنگ و آشپزخانه ای چوبی که تداعی حس خوب برای مادر مهراد بود، می باشد. لاندری نیز پشت آشپزخانه قرار گرفت تا تاکید بیشتری روی این فضا داشته باشد.

مطبخ که در امتداد آشپزخانه و با جداره شیشه ای است، هم دید و‌ نور خوبی دارد و‌ هم با تراس کار می کند و به گوشه ای از تراس کشیده شده است. کانتر و سقف نورانی بالایش هم انگار بخش برش خورده ای از کالبد سفید فضاست. با همین رویکرد ورودی اصلی طراحی شد. پله، سقف و لبه ها به گونه ای طراحی شد که انگار از درون کالبدی سفید رنگ کاویده شده است. این فضا طوسی رنگ با ترکیبی از آجر است؛ آجری که پدر مهراد بسیار دوست می داشت. همان حس و حال گذشته ای که به دنبالش بود، آجر دستی، راف و چینش سنتی. شومینه نیز در همین فضا با نیمکتی کوچک و ردیف گیاهان در کنارش قرار گرفته است. به این ترتیب فضاهای سفید رنگ روبروی هم قرار‌گرفته اند و به خوبی در این محیط با یکدیگر ارتباط برقرار کرده اند؛ به گونه ای که ساکنان را نیز به قرارگیری در موقعیت های فضایی متفاوت ترغیب می کند.

سوییتی مستقل نیز برای مهراد طراحی شد. راهرویی در این فضا جانمایی شد؛ به گونه ای که در آن درب فرعی واحد به درب دسترسی فضای سالن متصل می شود. در امتداد همین راهرو، کمدها و آشپزخانه خصوصی در دل دیوار جای گرفتند تا بیشترین استفاده از فضا انجام شود.

فضای اصلی سوییت در سمت دیگر این راهرو است که یک پنجره کوچک دارد؛ پنجره از نظر ابعادی (عرض و ارتفاع) حتی الامکان بزرگ شد و میز کار مهراد هم در مجاورت آن قرار گرفت تا بتواند بیشترین استفاده را از نور طبیعی آفتاب ببرد. تخت خواب نیز در سمت دیگر میز کار قرار گرفت تا بهترین چیدمان به دست آید. مهراد سبز آبی را دوست داشت، پس رنگ این فضا ترکیبی از سفید و سبز آبی شد.

از نگاه طراحان، واحدی به این وسعت به فضای نیمه باز بیشتر از تراس موجود مجاور آشپزخانه احتیاج داشت، پس در امتداد همان تراس، ضلع جنوبی سالن نیز یک تراس سرتاسری طراحی شد که به لطف پنجره بزرگ و دیواره های آجری اش عملکردی مناسب دارد.

توضیحات پروژه:

• طراح: فضای فرا تهی – Super Void Space

• معماران اصلی: نیما میرزا محمدی

• تیم طراحی: الهه سادات حسینی – ملیکا میرمیران – نگین اسانلو – شمیم پروانه – رعنا سیاقی

• کارفرما: محمدجعفر اخباری

• رده: مسکونی

• مساحت ساخته شده: ۳۳۰ مترمربع

• محل پروژه: ایران / تهران / فرمانیه

• سال: ۱۴۰۰

• جایزه:

برنده Architecture Masterprize | 2022 | طراحی داخلی

تقدیر ویژه چهاردهمین دوره جایزه معماری و معماری داخلی ایران | ۱۴۰۰ | بازسازی

بهترین کاربرد متریال نهمین دوره جایزه ملی طراحی داخلی ایران معاصر | ۱۴۰۰ | مسکونی

رتبه سوم در نهمین دوره جایزه ملی طراحی داخلی ایران معاصر | ۱۴۰۰ | مسکونی

• تصاویر: محمدحسن اتفاق