معماری عجیبی که مرز میان ساخت و تراش را از بین می‌برد
ترکیب ساختاری این فضا، یک هماهنگی پیچیده از وزن و تعلیق است؛ با احجام عظیمی که به‌صورت طره‌ای (کنسول) بیرون زده‌اند و به گونه‌ای طراحی شده‌اند که گویی جاذبه را به چالش می‌کشند، در حالی که عناصر توخالی و وارونه‌شده‌ای از سقف آویزان‌اند و فشردگی فضایی دراماتیکی را القا می‌کنند.
Admin1
موکا، شکوه خام و یکپارچه‌ی معادن باستانی و سکونت‌گاه‌های سنگ‌تراش‌شده‌ی کوتوله‌های موریا را در ذهن تداعی می‌کند. فضایی که تحت سلطه‌ی ستون‌های عظیم و لایه‌لایه و فرم‌های حجمی آویخته قرار دارد؛ طرحی که تجربه‌ای فضایی و غوطه‌ورکننده خلق می‌کند و مرز میان ساختار و محصورسازی را از بین می‌برد. در این فضا، احجام کلان و به‌ظاهر تراش‌خورده‌ای غالب‌اند که گویی مستقیماً از دل زمین برآمده‌اند و سطوح بافت‌دارشان، زبان لایه‌های زمین‌شناسی و زمان زمین‌شناختی را بازتاب می‌دهد.
تعامل نور و سایه، کیفیت تکتونیکی (سازه‌ای-زمینی) فضا را برجسته می‌کند و وزن و بافت پالت تک‌ماده‌ای پروژه را به نمایش می‌گذارد. استفاده از سطوح زمخت و شبیه به رسوبات لایه‌ای، زیبایی‌شناسی غارگونه‌ی فضا را تقویت می‌کند، در حالی که عناصر معلق و توخالی، حس فشردگی و در عین حال رهایی را ایجاد می‌کنند. چراغ‌های ارگانیک معلق که شبیه خوشه‌هایی از استالاگمیت‌ها (چکنده‌های غاری) یا ساختارهای معدنیِ بافته‌شده هستند، تضادی لطیف با محیط سخت‌سنگی و زمخت پیرامون ایجاد می‌کنند.
