توماس هدرویک،معمار بریتانیایی و بنیان گذار گرایش"معماری شاد"در دانشگاه لافبورو

این جمله خیلی خوب فلسفهی طراحی توماس هیترویک رو نشون میده. اون بهعنوان یه طراح و مهندس، اعتقاد داره که اشیاء، ساختمانها یا سازهها فقط نباید کاربردی یا زیبا باشن، بلکه باید یه روایت پشتشون باشه—یه هدف، یه حس یا یه ارتباط با آدما و محیط اطرافشون.
این نگاه باعث میشه کارهاش مثل یه اثر هنری، چیزی بیشتر از یه جسم بیجان به نظر بیان.
مثلا در پروژههاش مثل The Vessel در شهر نیویورک یا Seed Cathedral (به عنوان پاویون بریتانیا) در اکسپوی شانگهای، میبینی که هر کدوم یه داستان خاص دارن—چه از نظر فرم و یا چه تجربهای که به بازدیدکننده میدن.
هیترویک در این جمله داره میگه که طراحی باید عمق داشته باشه، نه فقط سطحی و ظاهری.
البته این جمله بهصورت مستقیم از یه مصاحبه یا سخنرانی خاص نقل نشده که بشه دقیقا خط و صفحهش رو گفت، بلکه بیشتر برداشت و جمعبندی از صحبتها و فلسفهی کاری هیترویکه که در منابع مختلف اومده.
مثلا در مصاحبههاش با نشریات مثل The Guardian یا Dezeen، هیترویک بارها دربارهی اهمیت روایت در طراحی حرف زده.
یا در کتابها یا مستنداتی که دربارهش نوشته شده مثل Thomas Heatherwick: Making (نوشتهی خودش، منتشر شده توسط Thames & Hudson در ۲۰۱۲)، این ایده رو میشه در توضیحات پروژههاش دید. اونجا بارها اشاره کرده که هر اثرش یه داستان از ایده، فرهنگ یا کاربردش رو تعریف میکنه.
توضیحِ مهم:
این متن حاصل گفتگو با مدل هوش مصنوعی مولد گروک و نوشته شده توسط این مدل مولد است.