در طراحی این ساختمان مهم بود که هنرمند ناخودآگاه بتواند تجربه زیسته خود را از تعامل ویلا و طبیعت اطراف به دست آورد؛ از نمادهایی که می توانند حس درونی تعلیق و پویایی منظره را تشدید کنند. سکوت ساختمان در کنار صداهای دلنشین روستا که از طبیعت بیکران سرچشمه می گیرد، می تواند استعاره ای از آرامش درونی و حضور و یکپارچگی روح هنرمند با دنیای بیرون باشد، چنان که هنرمند باید بشنود تا خلق کند و سکوت کند. مهم ترین پیش نیاز برای شنیدن است.

ما در این طرح تلاش کردیم نه تنها کیفیت یک اثر هنری را در این ساختار در نظر بگیریم، بلکه فضایی قدرتمند ایجاد کنیم که از طریق ترکیبی از فرم و محتوا به خوبی کارفرما را تحت تاثیر قرار دهد. ما قصد داشتیم تعاملی بین ساختمان و سایت ایجاد کنیم. نوعی دادن و گرفتن، نوعی مراقبت و حمایت متقابل. معماری در فضا مشابه ابژه ای احاطه گر به نظر می رسد.

به منظور تاکید بر کیفیت تعاملی ابژه، بررسی بستر طراحی و ارتباط بین بیرون و داخل ضروری است. در این پروژه، هر دنباله ای از معماری که به نحوی کارفرما را تحت تاثیر قرار دهد و شامل تازگی باشد، ضروری تلقی می شود. در سکانس ورودی، هدف از انعکاس گسترده بنا در استخر ساخته شده روبروی ویلا در کنار ورودی قبلی، نشان دادن تناقض آشکار است؛ گویی دستی نامرئی یا آغوشی بازدیدکنندگان را به ماندن و شروع یک گفتگو دعوت می کند.

باغ ژاپنی در کنار اتاق خواب هنرمند و در گوشه ای از ساختمان، محیطی آرام را تشکیل می دهد. راهروی ورودی که مانند یک گالری کشیده است، عمق فضا را می شکافد. پس از آن، یک شومینه با نمای جنگل قرار دارد: تضاد بین آرامش ساختمان و صدای سوختن آتش، فضای مناسبی را برای هنرمند ایجاد می کند.

رابطه بین فضای ساخته شده و آسمان از طریق پنجره ها و دهانه های سقف به طور مداوم ادامه دارد. در کنار فضاهای متداول در هر ساختمان، فضایی داریم که در دنج ترین قسمت خانه قرار دارد و مخصوص هنرمند ساخته شده است، نوعی استودیو شخصی که در عین خلوت و دنج بودن، مشرف به یک استخر کم عمق است که آسمان آبی و درختان اطراف را منعکس می کند. گویی گفتگوی مداومی بین درون و بیرون وجود دارد. گفتگوی درونی بین هنرمند، آسمان، آب و درختان.

با دیوارهایی که روی خطوطی مانند مارها نشسته اند و به این سو و آن سو می خزند، تجربه جدیدی را در نظر گرفتیم تا هنرمند بتواند با خیال راحت توسط فضایی منزوی در عصر مدرن احاطه شود و از آرامش غایب در زندگی شهری غافلگیر شود.

برای مصالح از سیمان و رنگ، یکی از محبوب ترین انتخاب های ما، استفاده شد. اگرچه خزه ها و جلبک ها به احتمال زیاد بعد از مدتی نما را تحت تأثیر قرار می دهند، اما استفاده از رنگ روی سیمان همیشه می تواند ظاهر بیرونی ساختمان را تازه نگه دارد. از شیشه نیز تا حد زیادی برای خلق دید مستقیم وسیع از بیرون استفاده می شود. کنار هم قرار گرفتن چنین موادی می تواند کیفیت اسرارآمیزی را به ویلا بیافزاید که همچنین ناشی از رابطه بین شفافیت، استحکام و سیالیت است.

حضور و وزن عناصر قابل توجه است و با ترکیب آنها سعی کردیم تجربه جدیدی خلق کنیم. ما بر این باوریم که معماری برای تکمیل فضاها به بهترین شکل ممکن، چیدمان سیستماتیک اشیای اطراف در فضا است، نه صرفاً ایجاد مکان هایی برای پر شدن از مبلمان. انکارناپذیر است که با توجه به اقلیم مکان، تغییرات فصلی و عناصر به کار رفته در ساختمان، قطعا زمان ردپای خود را بر جای خواهد گذاشت. از این رو سعی کرده ایم با تضاد درون و بیرون و در هم تنیدگی خطوط کادربندی، بهترین دید ممکن را برای مخاطب فراهم کنیم. منظره ای همراه با آرامش که می تواند زمان را فریب دهد. در واقع منظور ما این بود که معماری را به عنوان بخشی از محیط اطراف نشان دهیم و برای این کار میزان آشنایی سازه به عنوان یک شی برای ما مهم بود. تراکم حجم ساختمان، فضای داخلی و تعادل بین جرم و فضا به همراه تعامل همه عناصر دیگر به ارتباط ویلا با محیط اطراف کمک کرده است.

مشخصات پروژه:

• طراح: استودیو طراحی خط سفید – White Line Design Studio

• معمار اصلی: پوریار نصر

• تیم طراحی: یاسمن وکیلی کوهان – سعید یوسف وند

• گرافیک: سعید یوسف وند

• دیاگرام: یاسمن نصیری

• رده: مسکونی

• محل پروژه: ایران / مازندران / نشتارود

• سال: ۲۰۲۰

• جایزه:

فینالیست مسابقه آرکیتایزر | ۲۰۲۳ | مسکونی ساخته نشده

مقام اول جایزه معماری ۲A آسیا | ۲۰۲۲ | پروژه آینده بزرگ مقیاس