از این جهت در شهریورماه ۱۳۸۵، طرح این نماد شهری از طریق فراخوان عمومی به مسابقه گذاشته شد و در اسفند ماه ۸۸ عملیات اجرایی آن آغاز شد. جلسه داوری با حضور دکتر ناصر براتی، دکتر غلامرضا شیران، دکتر امیرعباس رحمانی، دکتر حسین سلطان زاده، دکتر محمدمهدی صنماری، مهندس آتوسا بیات (نماینده شورای شهر) و مهندس حامد مانی فر (معاون سازمان مسکن) برگزار شد.

در نهایت طرح ارائه شده توسط مهندس سید منصور حسینی پور به عنوان رتبه اول انتخاب شد. در بهمن ماه سال ۱۳۸۵ طراحی فازهای یک و دو پروژه با سید منصور حسینی پور منعقد شد و پس از دو مرحله بازنگری در اسفند ۸۸، عملیات اجرایی آن با برنامه زمانی یک ساله و با اعتباری بالغ بر سیزده میلیارد ریال آغاز شد.

سازه پروژه مذکور از دو بخش پایه و المان اصلی تشکیل شده است. قسمت پایه متشکل از یک پی گسترده به مساحت ۹۲۰ مترمربع و ضخامت ۲ متر است که به سبب ویژگی های ژئولوژی سایت در تراز -۵.۵ متر از سطح زمین قرار گرفته است و از تراز روی فونداسیون تا سطح زمین با دیوارهای بتنی و سقف بتنی یکپارچه به یک طبقه زیر زمین تبدیل گشته است که علاوه بر امکان ایجاد فضای عملکرد فرهنگی، تراز پایه را تا سطح خاک بالا می آورد.

در بخش اصلی با توجه به ضخامت ۱/۲ متری دیواره ها و بالا بودن وزن سقف مجموعه، از دیواره های مجوف استفاده شده است. هم چنین فاصله دهانه دروازه از هم در بالای المان ۳۰ متر می باشد. این امر علاوه بر کاهش وزن نهایی بنا، نقش مهمی در کاهش هزینه های اقتصادی پروژه ایفا می کند.

شکل کلی المان نمادی است از یک دروازه، آغوشی باز برای ورودی شهر که با توجه به موقعیت سایت در شهر قزوین، به یک نماد شهری مبدل گشته است. نمادی برای آینده شهری با پیشینه ای کهن و آثار ارزشمند فرهنگی فراوان. از این رو طرح پیوندی است بین دیروز و فردا. در ساخت بنا سعی شده است ضمن بهره وری از معماری ایرانی، مفاهیم و معیار های نوین معماری هم گنجانده شود. الگوهای معماری ایران باستان از قبیل ایوان ها، طاق ها، سقف ها و نقش های هندسی به صورت مفهومی با بیانی نو در شکل توسعه و فضای مجموعه حضور یافته است.

در سقف المان یک شبکه هندسی از ۸ روزن به شکل مثلث ایجاد شده که نماد ۸ ورودی بهشت است. این ۸ روزن نور را از خود عبور می دهند و آن را در داخل آبنمای مجموعه منعکس می کنند. مساحت ای آبنما ۳۰۰۰ مترمربع بوده و طوری طراحی شده است که نمای المان را منعکس کند.

هندسه طرح، با الهام از بستر شکل گیری آن بر زوایای قائمه و نیمساز استوار است؛ پلان المان یک مربع است که از قطر برش خورده است و اضلاع آن در امتداد اقطار میدان سمت یافته اند. سادگی، صراحت، خلوص، توجه به ساختار و یکپارچگی سازه و معماری، شاعرانگی و رویکرد احساسی مفاهیمی هستند که طرح بر پایه آنها استوار شده است.

در بالاترین قسمت المان آیه ای از قرآن به خط نستعلیق نقش بسته که با بهره گیری از هنر خوشنویسی در قزوین و دعوت کننده به شهر است. این آیه بدین معناست: «پروردگارا، این مکان را شهری امن قرار ده و اهلش را، آنان که به خدا و روز قیامت ایمان آورده اند از هر نوع میوه و محصول روزی بخش.

مساحت مجموعه فرهنگی نماد مینودر ۱۰۰۰ متر مربع بوده و شامل دو بخش موزه دائمی و گالری می باشد. این مجموعه در طبقه زیرین المان تعبیه شده است.

مجموعه تاریخی و فرهنگی شهری مینودر در ورودی شرقی شهر قزوین است. این نماد دارای ۴۳/۵ متر ارتفاع از سطح زمین بوده و با ۱/۵ متر اختلاف، بعد از برج آزادی تهران، دومین نماد بزرگ شهری در ایران محسوب می شود. سادگی، دعوت کننده، خلوص، توجه به ساختار و یکپارچگی معماری و سازه، شعر و رویکرد عاطفی مفاهیمی هستند که طراحی بر اساس آنها شکل گرفته است.

ویژگی های ساخت و ساز:

– حجم زیاد بتن ریزی فونداسیون در دو فاز ۱۲۰۰ و ۳۰۰ متر مکعبی.

– استفاده از بتن سفید به جای خاکستری در سازه اصلی و نمایش با بتن اکسپوز، یکپارچه با سازه

– ارتفاع سازه ۴۰ متر

– دهانه ۳۰ متری در سطح بالای سقف نهایی

مشخصات پروژه:

• طراح: مهندسین مشاور ستاوند بنا – Satavand Bana Consulting Eng

• معمار: سید منصور حسینی پور

• پیمانکار: شرکت آتی پی

• کارفرما: شهرداری قزوین

• مساحت نمایشگاه: ۹۲۰ مترمربع

• مساحت آبنما: ۵۰۰۰ متر مربع

• سیستم سازه: بتنی

• محل پروژه: قزوین

• سال: ۱۳۸۵ – ۱۳۹۲

• جایزه:

رتبه اول مسابقه ملی طراحی المان میدان ورودی اصلی شهر قزوین | ۱۳۸۵