زهران ممدانی نیویورکی خسته را تحویل می‌گیرد
شهر نیویورک به‌عنوان بزرگترین کلان‌شهر ایالات متحده، با یک مجموعه به‌هم پیوسته از چالش‌های اقتصادی، زیرساختی و زیست‌محیطی مواجه است که حیات آن را تهدید می‌کند و اکنون زهران ممدانی به عنوان شهردار جدید باید برنامه‌های مشخصی برای مشکلات شهر ارائه دهد.
Admin1
شهر نیویورک با مجموعه‌ای از چالش‌های پیچیده و درهم‌تنیده مواجه است که هرکدام از جنبه‌های مختلف زندگی شهری، از اقتصاد و محیط زیست گرفته تا کیفیت زندگی شهروندان را تحت‌تأثیر قرار داده‌اند. مشکلاتی مانند بحران مسکن، فشار مالی بر بودجه شهر، نارسایی در ارائه خدمات عمومی، آسیب‌های زیست‌محیطی و بحران سلامت روان، تصویری چندوجهی از دشواری‌های اداره یکی از بزرگترین شهرهای جهان را ترسیم می‌کنند.
نخستین و شاید مهم‌ترین مسئله، بحران هزینه‌های زندگی و مسکن است. نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد بیش از ۶۰ درصد ساکنان نیویورک معتقدند تأمین نیازهای اولیه‌ای همچون اجاره، خوراک و مراقبت‌های درمانی به‌شدت دشوارتر از گذشته شده است. قیمت مسکن برای ۴۲ درصد از شهروندان بزرگترین دغدغه مالی محسوب می‌شود و نزدیک به ۸۰ درصد از مردم می‌گویند که شرایط اقتصادی و هزینه‌های زندگی در سال‌های اخیر بدتر شده است. برنامه‌های حمایتی دولت محلی مانند «CityFHEPS» که با هدف کمک به خانوارهای کم‌درآمد و جابه‌جایی از پناهگاه‌ها به خانه‌های دائمی طراحی شده، با بروکراسی، تأخیر و ناکارآمدی روبه‌رو است. نتیجه این وضعیت، افزایش بی‌خانمانی، نابرابری در دسترسی به مسکن و فشار روانی شدید بر خانوارهای متوسط و کم‌درآمد است.
در کنار بحران مسکن، فشار مالی و کسری بودجه نیز از معضلات مهم نیویورک در سال ۲۰۲۵ است. هرچند بودجه سال مالی ۲۰۲۶ از نظر حسابداری «متعادل» اعلام شده، اما گزارش‌ها از ریسک‌های جدی در سال‌های آینده حکایت دارند. کاهش حمایت‌های فدرال، رشد کند اقتصادی و هزینه‌های جدیدی که در بودجه لحاظ نشده‌اند، تهدیدی برای پایداری مالی شهر محسوب می‌شوند. ذخیره اضطراری یا همان «صندوق روز مبادا» در سال‌های اخیر افزایش نیافته و در نتیجه، هرگونه بحران جدید ممکن است توان مالی مدیریت شهری را فراتر از ظرفیت موجود تحت فشار قرار دهد. در چنین شرایطی، خدمات عمومی و اجتماعی ممکن است با کاهش بودجه یا توقف پروژه‌ها مواجه شوند.
موضوع دیگری که تأثیر مستقیم بر کیفیت زندگی مردم گذاشته، کمبود نیروی انسانی در بخش‌های کلیدی و ضعف در ارائه خدمات شهری است. بسیاری از نهادهای خدماتی شهر هنوز از پیامدهای دوران همه‌گیری کووید -۱۹ و خروج کارکنان رنج می‌برند. برای نمونه، کمبود نیرو در اداره بهداشت نیویورک، برنامه‌های پیشگیری از بیماری‌هایی مانند سل را مختل کرده است. همچنین پروژه‌های عمرانی و حمل‌ونقل شهری با کندی پیش می‌روند؛ برای مثال، میزان احداث خطوط ویژه اتوبوس نسبت به سال گذشته به کمتر از یک‌سوم کاهش یافته است. این کمبود نیرو، علاوه بر افزایش هزینه‌ها، باعث افت کیفیت خدماتی نظیر پاک‌سازی معابر، تعمیرات شهری و حمل‌ونقل عمومی شده است.
از سوی دیگر، چالش‌های زیست‌محیطی و تغییرات اقلیمی نیز به یکی از تهدیدهای جدی برای آینده نیویورک تبدیل شده‌اند. شهر با خطر افزایش سطح آب دریا، سیلاب‌های مکرر، موج‌های گرمای شدید و مرگ‌ومیر ناشی از گرما روبه‌رو است. بر اساس آمار رسمی، سالانه بیش از ۵۰۰ نفر در نیویورک بر اثر گرمای شدید جان خود را از دست می‌دهند. هرچند در حوزه مدیریت پسماند و بازیافت پیشرفت‌هایی حاصل شده و میزان تفکیک و بازیافت زباله‌های آلی نسبت به سال گذشته حدود ۲۹ درصد افزایش یافته است، اما هنوز حجم عظیمی از زباله‌ها به محل‌های دفن منتقل می‌شود و زیرساخت‌های موجود پاسخگوی جمعیت رو به رشد نیست. در نتیجه، مدیریت پسماند، یکی از دغدغه‌های زیست‌محیطی و اقتصادی مداوم شهر به شمار می‌رود.
در کنار مسائل اقتصادی و زیست‌محیطی، احساس ناامنی، بحران سلامت روان و افت اعتماد عمومی به مدیریت شهری نیز از نگرانی‌های اصلی شهروندان است. بیش از ۸۰ درصد از نیویورکی‌ها معتقدند شهر با بحران سلامت روان روبه‌رو است و نزدیک به نیمی از مردم گفته‌اند که به‌دلیل فشار اقتصادی و شرایط زندگی، به ترک شهر فکر کرده‌اند. با وجود آن‌که آمار رسمی نشان می‌دهد میزان برخی جرایم کاهش یافته، احساس ناامنی در میان مردم همچنان بالاست و مشکلاتی مانند بی‌نظمی شهری، ماندن داربست‌ها و سازه‌های موقت برای مدت طولانی، و فرسودگی فضاهای عمومی باعث نارضایتی عمومی شده است.
در حوزه عدالت اجتماعی و شهری نیز، نابرابری در دسترسی به مسکن و گسترش پدیده جابه‌جایی اجباری (gentrification)، سیمای اجتماعی نیویورک را تغییر داده است. طرح جدید دولت محلی موسوم به «جایی که زندگی می‌کنیم – ۲۰۲۵» نشان می‌دهد فشار بر بازار مسکن در حال افزایش است و بسیاری از ساکنان، توان ماندن در محله‌های خود را از دست می‌دهند. گسترش ساخت‌وسازهای لوکس، افزایش اجاره‌بها و کمبود خانه‌های مقرون‌به‌صرفه موجب شده عدالت در دسترسی به سرپناه، به یکی از مسائل محوری سیاست شهری تبدیل شود.
نیویورک سال ۲۰۲۵ با شبکه‌ای از چالش‌ها مواجه است که به‌طور هم‌زمان بر اقتصاد، اجتماع و محیط‌زیست شهر تأثیر می‌گذارند. بحران هزینه‌های زندگی، ضعف خدمات عمومی، فشار مالی بر بودجه، خطرات اقلیمی و نابرابری در مسکن، مجموعه‌ای از مشکلات ساختاری را ایجاد کرده‌اند که حل آن‌ها نیازمند برنامه‌ریزی بلندمدت، اصلاحات اداری، و سرمایه‌گذاری گسترده در زیرساخت‌ها و حمایت‌های اجتماعی است.
