جنگل‌زدایی وسیع با جاده‌سازی‌های غیرقانونی
جاده‌سازی در طول تاریخ همواره مرحله پیش از جنگل‌زدایی بوده است که در دنیای امروز در اشکال قانونی و غیرقانونی راه خود را در دل جنگل‌های بارانی بکر باز کرده و در حال نابودی کردن آن‌ها است.
Admin1
حفظ توافق‌نامه پاریس و محدود کردن گرمایش جهانی به ۱.۵ درجه سانتی‌گراد، همچنین پای‌بندی به چارچوب کونمینگ-مونترال در مورد تنوع زیستی با وجود شرایط فعلی ناممکن به‌نظر می‌رسد، چراکه بقای جنگل‌های بارانی برای تحقق این اهداف ضروری است، اما انسان به جنگ با طبیعت پرداخته و در حال نابودی این جنگل‌ها است.
تخریب بکرترین جنگل‌های بارانی جهان سال گذشته به‌رغم تلاش‌ها برای کاهش سرعت تخریب با سرعتی بی‌امان ادامه پیدا کرد و جهان منطقه‌ای تقریباً به وسعت سوئیس را از این جنگل‌های دست‌نخورده قبلی از دست داد.
نابودی جنگل‌های بارانی با جاده‌سازی‌های سریع
افزایش شدید دسترسی به مناطق طبیعی سابقاً دورافتاده با توسعه جاده‌ای بی‌نظم باعث افزایش چشمگیر اختلالات زیست‌محیطی به دلیل فعالیت‌هایی مانند قطع درختان، استخراج معادن و پاک‌سازی زمین از هرگونه سرسبزی و حیات شده است. در واقع طیف وسیعی از افراد از جمله کشاورزان قانونی یا غیرقانونی، معدنچیان، چوب‌بران، دلالان زمین و قاچاقچیان مواد مخدر در حال هموارسازی بیش‌از اندازه سریع بخش‌های وسیعی از این جنگل‌ها و ایجاد شبکه‌هایی از جاده‌های قانونی و بیشتر غیرقانونی، مسیرهای صاف‌شده با بولدوزر و راه‌های فرعی غیررسمی در جنگل‌های استوایی و مزارع روغن نخل کرده‌اند که همیشه نشانه‌ای از جنگل‌زدایی در آینده است. این شبکه‌ها به «جاده‌های ارواح» شهرت دارد و راه را برای تسطیح جنگل‌های بارانی آسیا و اقیانوسیه هموار می‌کند.
جاده‌های ارواح که به‌طور غیررسمی یا غیرقانونی ساخته شده‌اند، می‌توانند مسیرهای بولدوزر شده در جنگل‌ها، جاده‌های مزارع روغن نخل و دیگر جاده‌هایی باشند که به دلایل مختلف در مجموعه داده‌های جاده‌های موجود به ثبت نرسیده‌اند. در واقع شبکه وسیعی از جاده‌های بدون سند و غیرمجاز در حال پیشروی به سمت جنگل‌های بارانی دست‌نخورده جهان و نابودی آن‌ها در منطقه آسیا و اقیانوسیه است. در اصل یافته‌های جدید نشان می‌دهد که وسعت و طول جاده‌ها در مناطق گرمسیری آسیا-اقیانوسیه به‌طور نگران‌کننده‌ای رو به افزایش و بسیاری از جاده‌ها خارج از کنترل دولت هستند.
نقشه‌برداری‌های هوایی از جنگل‌های استوایی در جزایر بورنئو، سوماترا و گینه‌نو حاکی از آن است که ۱.۳۷ میلیون کیلومتر (۸۵۰ هزار مایل) جاده در طول ۱.۴ متر مربع از جنگل‌های بارانی این جزایر وجود دارد که بین سه تا هفت برابر بیشتر از میزانی است که به‌طور رسمی در پایگاه‌های اطلاعاتی جاده‌ها ثبت شده است و ازجمله تهدیدهای مستقیم برای جنگل‌های استوایی به‌شمار می‌رود.
این یافته‌ها با مطالعات قبلی در کامرون، جزایر سلیمان و برزیل مطابقت دارد و نشان می‌دهد جاده‌سازی همیشه مرحله‌ای پیش از نابودی جنگل‌های محلی بوده است.
