ونکوور پیاده‌روهای بتنی را به فضای سبز تبدیل کرد
شهر ونکوور که به‌عنوان یکی از پیشروترین شهرهای جهان در زمینه طراحی شهری پایدار و حفاظت از محیط زیست شناخته می‌شود، در دو منطقه شاخص خود یعنی المپیک ویلیج و کول هاربر نمونه‌ای برجسته از تلفیق طبیعت با فضاهای شهری ارائه داده است.
Admin1
محله المپیک ویلیج ونکوور که در ابتدا برای بازی‌های المپیک زمستانی ۲۰۱۰ ساخته شد، پس از پایان رقابت‌ها به یکی از پایدارترین محله‌های مسکونی کانادا بدل شد. در طراحی این منطقه، پیاده‌محوری، بهره‌وری انرژی و ارتباط با طبیعت در اولویت قرار گرفته است. مسیرهای پیاده‌روی در این محله با نوارهای چمن طبیعی و گیاهان بومی پوشیده شده‌اند و فضایی شبیه پارک برای رهگذران و دوچرخه‌سواران ایجاد می‌کنند. بسیاری از این مسیرها از مصالح نفوذپذیر ساخته شده‌اند تا آب باران در زمین نفوذ کند و از جاری‌شدن روان‌آب‌ها جلوگیری شود؛ اقدامی که در راستای سیاست‌های زیربنایی سبز ونکوور انجام شده است.
پیاده‌راه ساحلی معروف این منطقه، سی‌وال پرومناد، با ترکیبی از تپه‌های چمنی، باغ‌های طراحی‌شده و سکوی‌های چوبی، ساکنان را مستقیماً به ساحل و اسکله متصل می‌کند. این طراحی علاوه بر زیبایی بصری و بهبود کیفیت هوا، مردم را به استفاده از وسایل حمل‌ونقل غیر موتوری تشویق می‌کند.
در بخش شمالی مرکز شهر، محله کول هاربر قرار دارد که تلفیقی چشم‌نواز از آسمان‌خراش‌های مدرن و طبیعت ساحلی است. مسیرهای پیاده این منطقه با چمن، درختان و گل‌کاری‌های منظم احاطه شده‌اند و پیوندی مستقیم میان فضاهای شهری و چشم‌انداز طبیعی خلیج ایجاد می‌کنند. این پیاده‌راه‌ها جاذبه‌هایی چون پارک استنلی، میدان جک پول و کانادا پلیس را به یکدیگر متصل می‌سازند و یکی از زیباترین مسیرهای پیاده‌روی ساحلی جهان را شکل داده‌اند.
هر دو منطقه المپیک ویلیج و کول هاربر بخشی از راهبرد بلندمدت ونکوور برای تبدیل‌شدن به سبزترین شهر جهان هستند. این شهر با تکیه بر طراحی پایدار، مسیرهای سبز، ساختمان‌های کم‌مصرف و فضاهای شهری باز، تلاش می‌کند تعامل مردم با طبیعت را افزایش دهد و اثرات زیست‌محیطی زندگی شهری را به حداقل برساند. پیاده‌راه‌های چمن‌دار و فضاهای سبز شهری در این مناطق نه‌تنها به کاهش دمای محیط و جذب دی‌اکسیدکربن کمک می‌کنند، بلکه بستری برای تعامل اجتماعی و آرامش ساکنان نیز فراهم می‌سازند.
ونکوور با چنین رویکردی نشان داده است که توسعه شهری لزوما به معنای فاصله گرفتن از طبیعت نیست؛ بلکه می‌توان با طراحی هوشمند و پایدار، شهر را به باغی قابل‌زندگی برای انسان و محیط زیست تبدیل کرد.
