هنر خیابانی؛ نقاشی‌های خلاقانۀ هنرمند روس بر روی دیوارهای فرسوده

این هنرمند روس با استفاده از خطوط و بافت‌های فضاهای فراموش‌شده، دیالوگی منحصر به فرد میان هنر و معماری ایجاد می‌کند.

هنر خیابانی؛ نقاشی‌های خلاقانۀ هنرمند روس بر روی دیوارهای فرسوده

نیکیتا نومرز (Nikita Nomerz) ساختمان‌های رهاشده را به چهره‌هایی زنده و بی‌همتا تبدیل می‌کند و هنر خیابانی را با پوسیدگی طبیعی مناظر شهری می‌آمیزد. دیوارنگاری‌های او به ساختمان‌های در حال فروپاشی، پل‌ها و تانکرهای آب سراسر روسیه جان تازه‌ای می‌بخشد و آن‌ها را به شخصیت‌هایی پر از روح و عمق تبدیل می‌کند. این هنرمند روس با استفاده از خطوط و بافت‌های این فضاهای فراموش‌شده، دیالوگی منحصر به فرد میان هنر و معماری ایجاد می‌کند. 

به گزارش فرادید، سال ۲۰۱۰، کنار رودخانه اوکا در نیژنی نُۏگورود، پروژه «دیوارهای زنده» با نخستین اثر هنری به نام «برادر بزرگ» آغاز شد. این نقطه‌ی آغاز مجموعه‌ای از آثار بود که هدف آن‌ها زنده کردن دوباره ساختمان‌های رهاشده بود. هر اثر با محیط خود تعامل دارد و اجزای معماری (پنجره‌ها، ترک‌ها و بافت‌ها) را به چهره‌ها و شخصیت‌های گویا تبدیل می‌کند. 

هنر خیابانی و نقاشی‌های سنتی استودیویی احساسات کاملاً متفاوتی ایجاد می‌کنند. هنرآفرینی در فضاهای عمومی، گفت‌وگویی با رهگذران، معماری و طبیعت به راه می‌اندازد و محیط را به راستی زنده می‌کند. اگرچه هنر خیابانی ممکن است موقتی باشد، اما زندگی خاص خود را پیدا می‌کند که با زمان و محیط آن شکل می‌گیرد. 

1. برج خندان

یک تانک آبی ویران‌شده با سوراخ‌های دایره‌ای توخالی به جای چشم‌ها و دهانی بزرگ و باز که به آن شکلی شاد و بی‌نظم داده است. این بازی با تضاد بین وضعیت خراب ساختمان و حالت بازیگوشانه جدید آن، این شئ را به یک شخصیت زنده تبدیل کرده است. 

2. سه چهره

سه بلوک بزرگ و گرد بتنی با چهره‌های بسیار گویا جان گرفته‌اند: یکی لبخند می‌زند، دیگری دندان‌هایش را از خشم نشان می‌دهد و دیگری چهره‌ای ناراضی دارد. قرار گرفتن این چهره‌ها مقابل پس‌زمینه صنعتی، تضاد میان محیط مخروبه و حالت‌های طنزآمیز را بیشتر کرده و این اثر را به یک تجربه سورئال تبدیل کرده است. 

3. لبخند در حال فروپاشی

یک دیوار زرد ترک‌خورده به یک چهره خندان تبدیل شده و آجرها و سنگ‌های فرسوده جای دندان‌های تیز را گرفته‌اند. این اثر هنری فرسایش طبیعی ساختمان را نشان می‌دهد و به آن شخصیتی منحصر به فرد می‌بخشد که به طور یکپارچه با محیط خود ترکیب شده است.