وقتی صحبت از شعر مولیان و بخارا می شود بی شک در ذهن باغ و بستان نقش می بندد. بر آن شدیم که تعریف درست تری از حیاط در فضاهای آپارتمانی ارائه بدهیم. متاسفانه در معماری معاصرمان اکثراً آپارتمان های با تراس ها و ایوان های بزرگ را به اشتباه واحدهای حیاط دار نام می برند؛ در صورتی که با بررسی دیاگرام های روابط حیاط در معماری بومی مناطق مختلف اقلیمی ایران، مشاهده خواهید کرد که حیاط یا به عنوان فضایی ارتباط دهنده بین سایر فضاها عمل می کند یا فضاییست که کاربر برای ورود به اعیانی مجبور به گذر از آن است. به این شکل حیاط به جز بعد زیبایی شناسانه، نقش فیلتر احساسی و آرام کننده ساکنین را دارد و به نوعی پیش درآمدیست برای ورود به خانه که شاید ریشه در تقدس کهن الگویی دارد و کاربر را برای ادراک خویشتن و مکان کاوی، پیوسته وار با بودگی فضا، بودگی مکان و بودگی لحظه به عنوان عنصر سازنده کاربر ( باشندگی کاربر) درگیر می کند.

خانه مولیان در بدو ورود به واحد خود حیاطی دارد که گاه این حیاط تا اعماق خانه امتداد میابد و فضا را به ۲ بخش اندرونی و بیرونی تقسیم می کند. این گامی برای باز زنده سازی مفهوم واقعی حیاط در خانه هایمان است.

در طراحی فضای لابی بر آن شدیم که اقتباسی معمارانه از شعر بوی جوی مولیان را به مخاطب ارائه کنیم. برای این منظور کل فضای لابی را چون جوی مولیان و آموی دریا، بستری از آب در نظر گرفتیم و استعاره های نمادین موجود در ابیات شعر را سکانس به سکانس به فضا افزودیم.

‎سرو چون میر که اشاره به امیر سامانی دارد، طاق و قوس چون یادی از معماری بخارا و راهی که چون پرنیان بر جویمان گستراندیم که در موشن گرافیکی که توسط تیم استودیو معماران کیوانی ساخته شده است برای تقدیم به شما خوبان ارائه شده است.

فضاهای داخلی خانه مولیان

علاوه بر دیاگرام متفاوت چینش فضاهای داخلی و باز تعریف حیاط در این بنا، سعی بر آن شده که فضاهایی زمانمند و تعامل پذیر داشته باشیم و به نوعی دید و منظرهای متفاوت آن بعد چهارم زمان را در فضا نمایان می کنند. در فضای لابی به تبعیت از شعر بوی جوی مولیان، کل فضای لابی بستری از آب است که چینش هدفمند ارکان فضا قصه آن را کامل می کنند.

نیما کیوانی | طراح خانه مولیان |

خیلی ها می پرسند چگونه شعر بوی جوی مولیان کانسپت معماری شما شده است؟!

اصلا شعر را چگونه میتوان معماری کرد؟ ارتباطش با معماری چیست؟

فکر می کنم این روزها بخش زیادی از جامعه نسبت به هویت زدایی عمدی که در ایران اتفاق می افتد آگاه شدند. چرا که ملتی که دچار بحران هویتی هستند، به راحتی فریب می خورند و با تفرقه بینشان شکاف ایجاد می شود و این شکاف مانع اتحاد ملیست.

هویت ایرانی وجه مشترک همه ما اقوام ایرانیست و ملتی که به توانایی های خود آگاه باشد و نسبت به خاک و هویت و فرهنگش افتخار کند را به راحتی نمی توان استثمار کرد. کمی به دیالوگ های معماری معاصرمان توجه کنید، شاهد تلاش بسیاری برای بی ارزش دانستن هویت معماری تمدن ایران خواهید بود. این افراد دانسته یا نداسته کمک به تخریب ایران کرده اند؛ چرا که سرزمینی که تاریخش قصه هایش فرهنگش و شعرش را از دست بدهد را به راحتی می توان به فروپاشی اجتماعی و سیاسی و فرهنگی کشید و امروز شاهد یک سرخوردگی جمعی نسبت به ایران و ایرانی بودن هستیم.

انسان بی هویت بی اندیشه می شود و امروز تبدیل به انسان هایی شده ایم که هر روز با پروپاگاندای مدیا بازی می خوریم و حتی حالت روحی ما نیز تحت سلطه بازیگران این عرصه است.

ما در استودیوی معماری خود تلاش می کنیم که در سطح حداقل توان خودمان ذره ای از این غنای فرهنگیمان را در این آشفته بازار نمایان کنیم تا شاید نسل های آینده فرصت دانستن و فهمیدن این نکته را داشته باشند که چگونه مردمی بوده ایم.

از نگاه من یکی از اصلی ترین و مهمترین ارکان فرهنگ ملی ما زبان پارسی است که نقش یک زبان یکپارچه کننده و یک بیرق اتحاد بین اقوام مختلف ایرانی را دارد و بی شک میتوان پارسی را غنی ترین زبان ادبی جهان نامید و در طول تاریخ شاهد این بوده ایم که چطور شاعران ایرانی بارها با شعر خود در مقابل جبر و جور عصیان کرده اند و تمدنمان را نجات داده اند.

فردوسی با شاهنامه اش ایران و تمدن ایرانی ما را نجات داد و شاعران :چون سیف فرغانی رودکی قطران تبریزی جنید بغدادی و بسیاری دیگر از شعر پارسی به عنوان یک ابزار سیاسی و گاه دفاعی برای نجات این سرزمین در مقابل دشمنان و مهاجمان به این فرهنگ غنی استفاده کرده اند.

رودکی با شعر بوی جوی مولیان به واقع ایران را وقتی که امیر نصر سامانی مملکت را ۴ سال رها کرده و به منطقه ای ییلاقی برای خوشگذرانی رفته است، نجات داده است. به این دلیل ما این شعر را انتخاب کردیم چون درونش یک دوگانگی بی نظیر وجود دارد از سختی و عشق گلایه و امید و این روزها ما بیش از هر چیزی به امید نیاز داریم و خانه مولیان ما چون شعرش ۲دوگانه ایست از نرمش و سختی زندگی ، دوگانه ای که بازگو کننده شاعرانگی رودکی و درشتی های گذشته بر این سرزمین است.

توضیحات پروژه:

• طراح: استودیو معماران کیوانی

• معماران اصلی: نیما کیوانی، سینا کیوانی

• همکاران طرح: نیما نجاریان، سحر نجفی

• ‎همکاران گرافیک: مسعود سمیعی زاده، صبا فاروقی

• ‎ارائه: سروین حیدری، محمد رضا صافی اصفهانی

• کارفرما: مهندس حسین معصوم زاده

• رده:

• مساحت ساخته شده: ۶۰۰۰ مترمربع

• محل پروژه: ایران / تهران / ولنجک

• سال: در حال ساخت