مجتمع مسکونی هبیتات 76 تهران ،پروژه ای از موشه سفدی معمار و طراح شهری کانادایی در تپه های الهیه ...

پروژه هبیتات ۶۷ مونترال اثر معمار کانادایی موشه سفدی، پروژه‌ای آشنا برای بسیاری از معماران است؛ مجتمع مسکونی‌ای متشکل از واحدهای مدولار بتنی که تعریف جدیدی از زیستِ شهری و مجتمع‌های مسکونی ارزان قیمت ارائه کرد.

مجتمع مسکونی هبیتات 76 تهران ،پروژه ای از موشه سفدی معمار و طراح شهری کانادایی در تپه های الهیه ...

فرآیند ساخت‌وساز این پروژه در سال ۱۹۶۶ میلادی آغاز شد و در مدت زمانی کوتاه، ۳۵۴ بلوک بتنی همچون رشته کوهی بالا رفت! این ۳۵۴ بلوک بتنی، ۱۵ گونه‌ی متفاوت از مسکن برای خانوارهایی با جمعیت‌های متفاوت و متنوع ایجاد کرد.

اما شاید جالب باشد که بدانید در سال ۱۹۷۶ میلادی، موشه سفدی مشابه چنین پروژه‌ای را برای ایران طراحی کرد (کارفرما: دفتر ویژه فرح پهلوی)! بله؛ پروژه هبیتات ۷۶ تهران واقع در الهیه.

مجتمع مسکونی‌ای متشکل از ۱۸۰ واحد مسکونی (واحدهای یک تا سه خوابه) برای خانوراهای با درآمد متوسط و رو به بالا همراه با انواع فضاهای تفريحي در فضای باز. واحدها در این مجتمع مسکونی‌ به صورت خوشه‌ای دسته‌بندی شده بودند تا به صورت ملایم بر روی شیب طبیعی تپه‌های الهیه چیده شوند! ایده‌ای که نماهای پانوراما مشرف به شهر تهران را برای هر واحد به حداکثر رساند.

البته مقیاس پروژه بعد از مدتی اصلاح شد و به ۱۶۲ واحد مسکونی کاهش یافت؛ این اصطلاح شامل حذف واحدهای یک خوابه و افزوده شدن واحدهای مسکونی چهار خوابه بود (مساحت آنها از ۱۱۲ مترمربع تا ۲۲۴ مترمربع). هبیتات تهران تنها هبیتاتی است که واحدهای مسکونی یک خوابه را شامل نمی‌شود!

موشه سفدی این پروژه را با هدف پاسخگویی ایده‌آل به سبک زندگی، اقلیم و شرایط ایران طراخی کرده بود. همه‌ی واحدهای مسکونی این مجتمع مسکونی، چه واحدهای نزدیک به سطح زمین و چه واحدهای قرار گرفته در ارتفاع  بالاتر، از یک ویژگی اصلی برخوردار بودند: یک دهلیز-صحن با هدف احترام به سنت دیرینه باغ در خانه‌های ایرانی و همچنین توجه به نور ورودی در هر واحد مسکونی.

پروژه ۷۶ هبیتات تهران به مانند هبیتات ۶۷ مونترال به نحوی طراحی شده بود که هر واحد مسکونی امکان دسترسی به یک باغ بام (یا روف گاردن) خصوصی را دارا باشد! فضایی که به یک گلخانه سرپوشیده تبدیل می‌شود تا حداکثر استفاده از فضا را در تمام فصول سال برای ساکنان فراهم آورد.

این پروژه در مرحله برنامه‌ریزی نهایی در سال ۱۹۷۸ میلادی متوقف شد.