دوندهای که ۱۷ سال است نمیخوابد
شهریور سال ۱۳۸۴ حادثه وحشتناکی برای ابراهیم ۱۶ ساله رخ داد. او ۱۰ دقیقه زیر آب بود که ۲ ماهیگیر متوجهاش شدند و نجاتش دادند. بعد از آن ماجرا، دیگر خوابیدن و خواب دیدن برای ابراهیم به رؤیایی شیرین و دستنیافتنی تبدیل شده است.
آب به بالای زانوهای «ابراهیم» که رسید، موجی کوتاه و مورب او را چند ۱۰ متری از ساحل بندرانزلی (گیلان-آستان اشرفیه) دور کرد. آنقدر دور که دیگر زمین زیر پایش احساس نمیشد. وحشتزده و هراسان رو به سوی ساحل، دست و پا زد. اما هر چه بیشتر دست و پا میزد بیشتر از ساحل دور میشد.
داشتم یا سردردهای عصبی آزارم میداد. حتی درس و مدرسه را هم رها کردم. ۲سال را این گونه پشت سر گذاشتم تا اینکه یک شب درحالیکه در کنار ساحل میدویدم، فکر کردم بهتر است خودم راه درمان را پیدا کنم! نسخهای هم که پیچیدم شامل درس خواندن، مطالعه، دویدن با هدف ورزش و ثبت رکورد بود.»
و ناگهان شهرت
به گزارش همشهری، سال ۱۳۸۷بود که یکی از پزشکانِ ابراهیم، ماجرای عجیب و غریب شب بیدار ماندن و هرگز نخوابیدن او را با خبرنگاران شبکه تلویزیونی و استانی درمیان گذاشت. طوری که در کمتر از چند روز، این جوان گیلانی به شهرت جهانی رسید و خبرنگاران و مستندسازان ایرانی و خارجی، راه خانهاش را در پیش گرفتند.
ابراهیم از آن دوران میگوید:« بعد از اینکه نخستین مصاحبهام از شبکه استانی پخش شد، ابتدا اقوام و همسایهها سراغم آمدند؛ آن هم با برخوردهای متفاوت! بعضیها با حرفهایشان در من انگیزه ایجاد میکردند و امید میدادند. بعضی دیگر اما بیشتر نمک روی زخم بودند که فقط باعث افزایش ترس و نگرانی میشدند. خبرنگاران از سایر روزنامهها، خبرگزاریها و نیز فیلمسازان مختلف و مستندسازان خصوصی هم تا مدتها در روستایمان رفتوآمد داشتند.
به قول کاظم بقال، (یکی از کاسبان روستای دهشال) جاذبه عجیب و غریب گردشگری روستا محسوب میشدم. همان زمانها بود که نخستین رکورد دوی استقامت (۱۳روز دویدن از آستانه اشرفیه گیلان تا مشهد مقدس) را ثبت کردم. با ثبت این رکورد و ادامه تحصیل در رشته مورد علاقهام یعنی تربیت بدنی (به واسطه کمکهای مالی یک نیکوکار)، حس میکردم توانستهام تهدیدِ نخوابیدن را به فرصتِ زندگی بیشتر تبدیل کنم. فرصتی که بسیاری خواهان آن هستند اما شرایط فیزیولوژیک بدنشان اجازه نمیدهد.»
رکوردهایی که یکی پس از دیگری زده میشد
سال ۱۳۸۸ دومین رکوردش را با دویدن از شهرستان آستانه اشرفیه تا عراق- کربلای معلی در مدت ۱۷روز، به ثبت رساند. او در اینباره میگوید:« ۲رکورد نخست خود را بدون اسپانسر و همزمان با روزهایی که بهدنبال کار ثابت میگشتم ثبت کردم. روزهایی که بهمعنای واقعی شرایط مالی خانوادهام مناسب نبود و مجبور بودم چند نوبت کار کنم تا بتوانم هم کمک خرج آنها باشم و هم برای اهداف و آرزوهای خود برنامهریزی کنم. یکی از این اهداف و آرزوها، ثبت رکورد جهانی دویدن از شهرستان آستان اشرفیه تا تهران در۳۰ساعت، بدون وقفه و استراحت بود که انجامش دادم ولی چون توانایی پرداخت هزینه ثبت و دعوت از نماینده شرکت گینس در مراسم رکوردزنی را نداشتم، در حد رکورد ملی باقی ماند. البته ناگفته نماند بعد از ثبت این رکورد اخیر بود که با پیگیری مسئولان، بهعنوان نگهبان شیفت شب پارک ساحلی آستانه اشرفیه به استخدام شهرداری درآمدم. مدرک تحصیلیام آن زمان که نگهبان پارک بودم، کارشناسی ارشد بود برای همین سعی کردم به اداره تربیت بدنی آستانه اشرفیه یا گیلان انتقال پیدا کنم تا با توجه به رشته تحصیلیام، کارایی بهتر و بیشتری داشته باشم. این اتفاق میسر نشد تا حدود سال ۱۴۰۰که به سازمان آتشنشانی رشت راه یافتم و آتشنشان شدم. البته ساعتهایی در هفته نیز در یکی از دانشگاههای رشت به تدریس تعدادی از دروس تربیت بدنی میپردازم تا شاید بتوانم از عهده تامین هزینههای تحصیل در مقطع دکتری (رشته مدیریت دولتی) بربیایم.»
تسهیلگری برای شناسایی و معرفی اسپانسر
ابراهیم از سالی که دویدن را آغاز کرد، بیش از ۲۰ رکورد ملی و استانی به ثبت رسانده که اغلب آنها برای ثبت رسمی و نهایی نیازمند هزینه و زمان است. او در اینباره میگوید:«رکوردهای من میتوانست هم بیشتر باشد و هم جهانی شوند اما فقط به سبب مشکلات مالی شخصی و از همه مهمتر حمایتنشدن از سوی اسپانسرهای خصوصی و دولتی، در همین کمیت و کیفیت باقی ماند. بهنظرم اگر سازمان و یا فدراسیون ورزش شرایط اسپانسری مالی را ندارد بهتر است در ارتباط با شناسایی و معرفی اسپانسرهای خصوصی به ورزشکاران، تسهیلگری کند؛ طوری که استعدادی ناشناخته باقی نماند و نخبه ورزشی هم از ادامه مسیرش ناامید نشود. خودم هم در این زمینه مدتی است دست بهکار شدهام و مطالعات تحقیقاتی و پژوهشی روی طرحها و شیوههای جذب اسپانسر و راهکارهای سودآوری دوسویه سرمایهگذاران و ورزشکاران را انجام میدهم تا اگر روزی شرایط مالیام مساعد شد، بتوانم در چارچوب علمی، گره از کار افراد بااستعداد بگشایم. البته هماکنون نیز برنامه آموزش رایگان و تخصصی برخی از رشتههای ورزشی به کودکان مستعد و نیازمند را پیگیری میکنم.»
رکوردداران ملی با شیوههای متنوعی حمایت میشوند
حمایتگری و پشتیبانی از نخبگان ورزشی درست به اندازه فرایند «استعدادیابی» و «استعدادپروری» برای سلامت جامعه و نیز افتخارآفرینی، حائز اهمیت است. هادی رضایی، مسئول کمیته ثبت رکوردهای ملی ایران دراین باره میگوید:« یکی از شیوههای حمایتگری از استعدادها بهویژه در حوزه ورزشی، ثبت رکوردهای گوناگون آنهاست. شیوهای که در کمیته رکوردهای ثبت ملی ایران به خوبی دنبال میشود. در واقع بهمنظور ساماندهی و نظارت بر کمیت و کیفیت ثبت مهارتهای فردی و گروهی (ورزشی)، این مسئولیت از حدود سال ۱۳۹۱از سوی وزارت ورزش و جوانان به هیأت ورزشهای همگانی سپرده شد تا بهعنوان تنها مرجع رسمی و ملی ثبتکننده استعدادها با شگفتیهای شاخص و پارامترهای منحصر به فرد به فعالیت خود ادامه دهد.»
رضایی همچنین میافزاید: «گروههای زیرمجموعه این کمیته ملی، شامل فنی، آموزش، آزمون، داوری و مسابقه است که انواع رکوردها را با بالاترین استاندارد بعد از سنجش، دستهبندی و اندازهگیری، به ثبت میرسانند تا خلئی شناسایی و معرفی استعدادها در کشور بهطور کامل رفع شود؛ خلئی که با وجود کارکرد شرکت جهانی «گینس» و البته بیشتر جنبه تجاری و برندینگ دارد، همیشه در ایران احساس میشد. با راهاندازی کمیته ثبت رکوردهای ملی ایران که به نوعی حمایتگری معنوی و مادی محسوب میشود، استعدادهای ورزشی با انگیزه بیشتری به رقابت پرداختند. همچنان که تاکنون بیش از ۳هزار رکورد در این کمیته به ثبت رسیده که ۶۰۰ عنوان از آنها هنوز شکسته نشدهاند.»
مسئول کمیته ثبت رکوردهای ملی ایران با اشاره به انتشار کتاب «رکوردهای ملی ایران ۱۴۰۰»، ادامه میدهد:« در کتاب رکوردهای ملی ایران که در اردیبهشت ماه ۱۴۰۱به چاپ رسید در ۱۸فصل، ۴۵۰رکورددار انواع رکوردهای ورزشی (قهرمانی و غیرقهرمانی)، غیرورزشی (زیرنظر وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی) و پارارکورد (مربوط به رکوردهای جانبازان و معلولان) معرفی شدهاند تا طبق دستورالعمل سازمان ورزش، تنوعبخشی در سازوکارهای حمایتگری ورزشی، رعایت شود.»
رضایی در پایان خاطرنشان میکند: «افرادی که دارای استعداد و مهارت (ورزشی و غیرورزشی) هستند و نیز تمایل به اجرا و ثبت رکورد دارند، میتوانند درخواست مکتوب خود را مبنی بر ثبت رکورد (فردی یا گروهی) به هیأت ورزشهای همگانی استان محل سکونت خود ارائه دهند تا بعد از ارجاع به فدراسیون، اقدامات لازم در ارتباط با ثبت رسمی صورت پذیرد. لازم به توضیح است که اگر فرد متقاضی ثبت رکورد از توانایی مالی مناسب برخوردار نباشد، همه مراحل ثبت رکورد بهصورت رایگان انجام خواهد شد.»