روز تاریخی فوتبال ایران
والدیر ویرای برزیلی، سرمربی وقت تیم ملی فوتبال کشورمان پس از 24 سال از بازی ایران و استرالیا می‌گوید
ادمین 1
این روزها که فوتبال ایران درگیر حواشی مختلف شده و فدراسیون فوتبال و تیم ملی ایران در چالش‌های بزرگی قرار گرفته‌اند، باید روزهایی را به خاطر آورد که ملی‌پوشان بدون هیچ چشمداشتی می‌جنگیدند و برای سرافرازی کشور خود تا سر حد توان مقابل حریف می‌ایستادند. ساعت یک بعدازظهر روز شنبه ۸ آذر ۱۳۷۶ با ساعت‌های اداری شنبه‌های دیگر کمی تفاوت داشت. روز اول هفته یک اتفاق بسیار مهم قرار بود تمام مردم ایران را تحت تاثیر قرار دهد. مردم ایران در این ساعت شاهد حضور ملی‌پوشان ایران در استادیوم ملبورن کریکت برای مصافی مهم و هیجان‌انگیز بودند؛ دیدار برگشت تیم ملی ایران و استرالیا در مرحله پلی‌آف مقدماتی جام جهانی ۱۹۹۸ فرانسه. روزی تاریخی و به یادماندنی. روزی که تیم ملی ایران با تساوی دراماتیک مقابل استرالیا پس از بیست سال به جام جهانی رسید. والدیر ویرای برزیلی در آن بازی تاریخی سرمربی تیم ملی بود و گرچه فرصت حضور در جام جهانی به همراه ایران را پیدا نکرد اما به خاطر نقش‌آفرینی در آن شب بزرگ نامش در فوتبال کشورمان جاودانه شد. گفته های او 24 سال پس از آن صعود تاریخی خواندنی است.
* همیشه حرکت سه‌نفره عالی که کریم باقری، علی دایی و خداداد عزیزی انجام دادند و ما را به گل دوم رساند را در یاد دارم. کیفیت فنی آن حرکت باعث می‌شود در در بهترین کتاب‌های فوتبالی قرار بگیرد. به عنوان یک حرفه‌ای، سوغاتی دیگری از آن بازی که همیشه در یادم خواهد ماند سورپرایزی بود که در زمان ورود به هتل با آن مواجه شدیم و با صدها گل در اتاق‌هایمان از ما استقبال شد که از طرف طرفداران و دوستان ما در کشورهای مختلف فرستاده شده بودند.
* پس از 45 دقیقه که استرالیا فشار زیادی به ما آورد و به نوعی ما را خفه کرده بود، فضای رختکن تقریبا عصبی، مضطرب و کمی شکننده بود. من ابتدا تلاش کردم همه را آرام کنم و سپس با نشان دادن اعتماد به نفسم آن را تهییج و تشویق کنم. من تنها چند کلمه استفاده کردم که به یاد آنها بیاورم چقدر از فرصت بازی در چنین استادیومی خوشحال هستند. پیام من این بود:«نگران استرالیا نباشید». آنها بیش از ما دویدند که این طبیعی است چون این سبک بازی آنها بود. ما ایران هستیم و باید تلاش کنیم و فوتبالی را بازی کنیم که دوست داریم و از آن لذت می‌بریم. ما دوست داریم در زمین چمنِ خوب بازی کنیم پس بیایید بهترین بازی ممکن را انجام دهیم. نه فقط جنگیدن که باید طوری بازی کنیم که می‌توانیم، طوری که دوست داریم و طوری که از آن لذت می‌بریم. دلیل اینکه گفتم آرزوی طبیعی هر بازیکنی بازی در زمینی زیبا مانند ومبلی است این بود که اگر یادتان باشد ورزشگاه آزادی آن موقع چمن بدی داشت و به راحتی می‌توانستید بفهمید که بازیکنان وقتی شب قبل از بازی برای بررسی ورزشگاه وارد زمین شدند چقدر خوشحال بودند. من می‌توانستم ببینم چشمان آنها وقتی زمین را نگاه می‌کنند برق می‌زد.
* {ورود جیمی جامپ استرالیایی باعث شد همه چیز تغییر کند} تنها چیزی که از آن مطمئن هستیم این است که جیمی جامپ آقای پیتر هور بود که استرالیایی است و بیشتر به خاطر شیرین‌کاری‌هایش در ملاء عام شناخته می‌شود. اتفاقا اگر بدبینانه نگه کنیم داور به خاطر آن توقف 8 دقیقه وقت اضافه در نظر گرفت و اینکه ببینم بازیکنانم چگونه این فضا را تحمل کردند و از آن به سلامت عبور کردند بسیار عالی بود.
